Tímarit lögfræðinga - 01.02.1998, Blaðsíða 11

ósjaldan við sögu. Gunnar leysti þessi störf af hendi með öryggi og af ná-
kvæmni og naut af því trausts þeirra, sem til þekktu og við þessi mál komu.
Lýsingar í dómum hans á atvikum og sérstaklega aðstæðum á slysstað voru ná-
kvæmar og mjög vandaðar.
Gunnar undi ekki hag sínum nema sæmilega við dómstörf, þegar árin liðu.
Fór svo, að hann samdi um félagsskap við lögmann, sem rak stóra og vel metna
fasteignasölu, Vagn E. Jónsson, og hóf störf með honum 1960. Samvinna þeirra
stóð í 11 ár, en frá 1972-1991 rak Gunnar sína eigin lögmannsstofu. A þeim ár-
um, er þeir Vagn höfðu samstarf, vann Gunnar bæði að gerð samninga um sölu
fasteigna og að almennum málflutningi. Svo sem var alla hans lögmannstíð
gætti hann hagsmuna einstaklinga og stofnana fyrir dómstólunum, þar á meðal
í málum, sem á sínum tíma vöktu að verðleikum athygli alls almennings. Vegna
reynslu hans og þekkingar var sóst eftir aðstoð hans, þar sem vandi kom upp.
Hann tók að sér ráðunautsstörf fyrir Samvinnutryggingar. Fór til þess, þegar frá
leið, verulegur hluti tíma hans. Ýmis umsýsla á sviði vátrygginga tengdist þessu
ráðunautsstarfi. Gunnar sinnti fleiru, m.a. háskólakennslu um skeið. Hann var
settur dómari í Hæstarétti í tæp þrjú misseri á árunum 1989-1991. Um mitt það
ár var hann skipaður hæstaréttardómari. Hann fékk lausn frá embætti haustið
1994.
Tvö atriði í einkalífi Gunnars verða nefnd hér, enda voru þau uppspretta
ánægju fyrir vini þeirra hjóna, Gunnars og Guðbjargar. Hið fyrra er sú áhersla
sem þau lögðu á ræktun heimilis síns. Flestum öðrum hefði þótt endanleg lausn
fengin á húsnæðismálunum þegar þau byggðu hús við Einimel fyrir rúmlega 30
árum. Þó komu þau við á Reynimelnum, áður en þau keyptu hús við Sjafnar-
götu. Þá töldu þau loks það fundið, sem eftir hafði verið leitað. Hið síðara er,
að á heimili þeirra var óvenjugott málverkasafn. Létu þau reyndar ekki við það
sitja að viða að sér verkum í það safn. Gunnar tók að sér eignaumsýslu fyrir að
minnsta kosti tvo landskunna listmálara, kom fjármálum þeirra í viðunandi horf
og sá um, að þeir notuðu fjármuni sína til íbúðakaupa og seldu verk sín fyrir
hæfilegt verð. Um skeið voru myndir úr safni Guðbjargar og Gunnars í húsi
Hæstaréttar þeim til ánægju, sem þar störfuðu eða þangað áttu erindi.
Sá sem þessar línur setur á blað þekkti Gunnar M. Guðmundsson í rúmlega
hálfa öld og átti við ýmis tækifæri við hann mikil samskipti. Sumt var það um
lög og rétt, annað um persónusögu og ættir manna. Minnist ég góðs vinar með
söknuði og svo gera margir aðrir.
Þór Vilhjálmsson
5