Hlín - 01.01.1917, Qupperneq 30

28
Hlin
Sem betur fer, hefur áhugi manna fyrir garðyrkju mik-
ið aukist síðustu árin, en samt sem áður fer því fjarri,
að liann sje slíkur sem skyldi. En mín von og trú er
sú, að garðyrkja lijer á landi eigi fyrir sjer mikla fram-
tíð, og að það verði sjerstaklega konúrnar, sem hrinda
henni áfram. Til kvennanua beini jeg því sjerstaklega lín-
um þessum, til ykkar tala jeg og bið ykkur umfram alt:
rjettum hver annari höndina, og styðjum hver aðra að
verki í svo mikilsverðu máli. Á lrvert einasta heimili,
stort og smátt, á að koma og skal konra garður, mat-
jurtagarður og skrúðgarður. Skrúðgarðurinn þarf ekki
að vera stór, jj\ í verður að liaga eftir efnum og ástæð-
um, kannske aðeins lítil rönd eða horn af matjurtagarð-
inuur. En sje lrann vel hirtur, vekur lrann nrikla gleði og
sanna ánægju, eins og alt jrað sem fagurt er. jeg konr
einu sinni til konu, sem átti matjurtagarð, en í einu lrorn-
inu sagðist lrún eiga trje, senr sig langaði til að hlynna
eitthvað að. Svo sýndi lrún nrjer trjeð sitt. Það var nú
reyndar ribsrunni, stör og þriflegur. En Jrað ástfóstur
sem lrún lrafði tekið við lrann! Hún horfði á hann aðdá-
unaraugum, og fór lröndunr um hann svo mjúklega, eins
og hún ætti við snrábarn.
Mjer l'anst þetta ofureðlilegt, og giaddist af jrví. Jeg
er sannfærð um, að hverri konu, sem eignast ofutiítinn
skrúðgarð, jrykir innilega vænt unr lrann, jrykir sónri, að
liafa lrann vel útlítandi, telur hann prýði heimilisins og
nretur lrann að verðleikunr. jeg lref sjeð á æðimörgunr
stöðunr ofuriitla skrúðgarða, og veit af Jreinr á enn fleiri
stöðurrr. Hingað í Gróðrarstöðina konra áirverju vori ekki
svo fáir nrenn, senr biðja urrr plöntur. „Eitthvað til jress að
planta í garðinn minn.“ Jeg sje jrá fyrir nrjer alla jressa
litln garða á byrjunarstiginu. Eallegir eru þeir fæstir, err
þeir gefa margar vonir, í því liggur jreirra styrkur,
Hjer í Gróðrarstöðinni eru elstu trjen 17 ára, mörg
þeirra eru há og beinvaxin og fögur. Iiæsta trjeð er