Hlín - 01.01.1917, Qupperneq 47

Hlín
45
um, þar sem hrækt er á góllið, er hættast við sýkingu,
ef þar eru rnenn með kvef.
Besta ráðið gegn kvefi er að herða sig gegn því að
þola kulda. Þeir sent hafast við sem allra rnest úti, þeir
fá sjaldnast kvef. Útivistin herðir menn gegn ofkælingu
og venur þá við kuldann. En ofkæling er oftast fyrsta
sporið til að sýkjast af kvel'i, eins og mörgum öðrum
sjúkdómum.
Annað ráð til að forðast kvef er að varast að korna inn
í þau hús, þar sem vitanlegt er, að það sje að ganga. Úti
undir beru lofti mun sjaldgæft að menn sýkist.
Það á að vera siðferðisleg skylda þeirra, sem hafa kvef,
að gera sitt til að varast að sýkja aðra: forðast að korna á
mannamót, meðan kvefið stendur hæst, vara menn við
að heimsækja sig, fara þri'falega með slím og slefju úr
nefi og munni, halda klút fyrir munninum er þeir hósta
og brenna Iirákum. Handabönd og kossar eru varasamir
sóttberar.
Þetta eru helstu ráðin, sem hægt er að gefa, en ef til
vill eru þau ekki eirihlýt, því stundum er kvef mjög nænt
veiki. Maður gerir hvað maður getur, og sjálfsagt má
með aðgætni og ofannefndum ráðum stöðva margar kvef-
sóttir, sem annars ganga lausbeislaðar bæ frá bæ og hús
úr húsi víðsvegar um land og vinna mörgunr tjón. Og enn
er ótalin ein ástæða og hún mikilvæg fyrir því að betra sje
að losna við kvef. Hún er sú, að kvef veiklar oft lungu
manna, svo að berklar, sem annars liggja niðri, geta ýfst
upp og orðið banvænir; og ennfremur kann kvefið að
gera menn næmari gegn berklasýkingu.
Fingurmein og ígerðir eða bólguveiki ganga oft á
heimilum, þannig, að hver tekur við af öðrum og sýkj-
ast menn á ýmsan mismunandi liátt. Einn fær t. d. fing-
urmein, annar sogæðabólgu eða blóðeitrun, þriðji háls-
bólgu, fjórði botnlangabólgu, kona brjóstmein eða ef til
vill barnsfararsótt. Ekki er með þessu sagt að öll þessi
ósköp komi riiður á einu og sama heimili, lieldur er