Hlín - 01.01.1917, Síða 50

48
Hlin
Allir þeir, sem bera eitthvert skyn á alidýrarækt, hljóta
að kannast við það, að hirðing alidýranna er mjög mik-
ilvægt ræktunaratriði, og þeir vita einnig, live örðug og
ófullokmin hún er og verður í slæmum liúsakynnum. —
Það hefur því löngum orðið svo, að bætt hirðing og bætt
húsakynni hafa haldist í hendur við aukna alidýrarækt,
því það er óbifanlegt lögmál ræktunarinnar, að því stærri
kröfur, sem menn gera ti! alidýranna og afurða þeirra,
því kröfuharðari verða þau um bætt lífsskilyrði. Hjer
er því um mikilvægt hagfræðisatriði að ræða, einkum að
því er kýr snertir.
Fjósin eru vottar þess ræktunarstigs, sem nautgripir
landbúnaðarþjóðanna standa á. Þar sem fjósin eru Ije-
legust og verst, þar er nautgriparæktin á lægsta stigi.
I>etta sýna og sanna íslensku fjósin, því yfirleitt má segja,
að þau sjeu slæm og að nautgriparækt vór sje á lágu
stigi.
Islensku fjósin allflest eiga sammerkt að því levti, að
þau uppfylla engin þau skilyrði, sem reglubundin naut-
griparækt setur, og þrátt fyrir það eiga kýr vorar að ala
mestan aldur sinn í þessum híbýlum og gerá gagn —
um fult gagn getur þó eðlilega ekki verið að ræða.
Hjer skal benda á helstu gallana.
Fjósin eru dimm, loftlit.il, ef ekki beinlínis loftill, oft of
lieit, óhreinleg eða blátt áfram sóðaleg; fjósstæðið, bygg-
ingarefnið og byggingarlagið ólieppilegt eða óhafandi,
básarnir ósljettir og hallast um of aftur, flórinn ósljettur
og óþjettur.
Þó lijer sjeu taldir upp aðeins helstu gallarnir, þá sjá
menn, að hjer er þörf á að kippa mörgu í lag, ef vel ætti
að vera, því enginn, sem þekkir til, getur neitað því, að
svona sjeu fjósin okkar allflest. Að vísu eru menn nú upp
á síðkastið farnir að vanda betur til fjÓsbygginga hjer á
landi en áður tíðkaðist. En langt er enn í land. þangað til
gömlu fjósin eru horfin úr sögunni.
Gallarnir á fjósunum stafa án efa mestmeghis af van-