Hlín - 01.01.1917, Qupperneq 76

74
Hlin
ur og broskitur, og leiðir sjer við hönd lítinn nýlendu-
mann; hann fer með hann inn í hús einhvers ey]arbú-
ans, og víkur svo þegjandi í burt. En vel er gestinum
nýko\nna tekið af þeim, sem fyrir eru; þeir halda hátíð
honum til heiðurs, og veita honum besta berbergi og
allan beina; og upp frá því er liann þar eins og lieim-
ilismaður, og borgari eyjarinnar. En hann, sem talar
ókenda tungu, fellir sig ekki fyrst við landsvenjuna og
háttsemi eyjarmanna, og lærir ekki fyr en el'tir langan
tíma tungumál sinnar nýju ættjarðar. Þá man liann ekki
heldur neitt al' því, sem fram við hann hefur komið, síð-
an liann kom fyrst á eyjuna; og aldrei getur liann, nje
nokkur annar, sem á eyjunni lifir, skýrt frá því, livaðan
hann er kominn. Með þessunr hætti bætast nú eyjunni
ávalt innbúar.
Alt öðruvísi stendur á hinni ferjunni. Henni stýrir aldr-
aður maðiir, alvarlegur. Hann kemur aleinn; en, eins og
unglegi maðurinn, gengur hann líka inn í einhvern bæ-
inn á eyjunni, og heimtar með þegjandi bendingu einn
af heimilismönnunum til fylgdar með sjer. Það tjáir ekki
annað en að gegna honum á augabragði — hvort sem
það þykir ljúft eða leitt — því að einhver beimugleg öíi
gera sjerhverja mótstöðu árangurslausa; og cnn hefur
engum, sem til ferðar var kvaddur, auðnast að liesta
burtferðinni um eitt augnablik. Harmur og tregi fyllir
það liús, sem Jrcssi ískyggilegi maður kemur inn í; Jrví
að aldrei kemur neinn hinna burtkölluðu aftur til eyjar-
innar; og niðsvört þoka felur ferjuna fyrir augum manna,
óðar en hún leggur frá landi.
Stundum ber líka saman fundum beggja ferjumann-
anna í einu og sama húsi; Jrá lieilsast Jreir eins og l>ræð-
ur, og alvarlegi maðurinn tekur Jregar burt með sjer að
skilnaði nýlendunranninn litla, og flytur hann í trygga
höfn.
Sjaldan ber það við, að nokkur af eyjarmönnum verði
leiður á lífinu, og bjóðist ótilkvaddur til samfylgdar hon-