Hlín - 01.01.1917, Qupperneq 80

Hún er líkama
höfgi þrunginn.
en skaðsljófgun
skynsamri önd.
En þó virðist sæl,
ven þig erfiði,
þrifin hönd sjállum
þekk er drottni,
iðja nytsamleg
í æsku framin
verður hvíld og sæng
liárrar elli.
Ef þitt í skuggsjá
andlit skoðar,
og þyki þjer fyrnum
fagurt að lita,
varastu í hljóði
vel frammynt sprund,
að ei ljótt æði
litunum spilli.
En ef ásýnd þín
ei geðjast jijer,
en fríðari virðast
fljóðin önnur,
kepstu undan jreim
í kristnu framferði,
svo lastvart líferni
um litina bæti.
Fyrir ráð fram
reiðast skyldir ei,
rjettsýn er ekki
reiði jresskonar,
alt það að forðast
er henni veldur
er haldin af hyggnum
hin mesta frægð.
Hýrt hvarmaskin,
hæverskt framlerði
og skírlífi
er skart best kvenna,
en samtengd þessu
sönn guðhræðsla
er sem gimsteinn skær
í gull inn Iagður.
hetta er fátt eitt
þjer fyrir sjónir sett,
sjálegt barn,
sökum ungdóms þíns,
en ef útþrykt finst
í framferði
skartar skrautlegar
en skarlatskápa.
Jiið jeg þjer lýsi
Ijós himnanna
sent af sólarsmið
jsjer í sinnureit.
Hann einn tilbið
og heitt ákalla,
jregar skýrast orð
og skyn í brjósti,
bæði þá höfgi þjer
í brúnaljós
dettur á dýnu
draum flytjandi
og þá upprunnin
í gyltri reið
systir mána
sýnir ljósan dag.
Hann Jrjer atgervi
og hugvit sendi,
sem árafjöldanum
undan gangi
til gleði loreldrum,
en guði dýrðar,
við alla ástsæli,
en hann jjó mest.
Uið jeg ]>ú lærir
beslu hannyrðir,
sem auðareik
ætti að kunna,