Hlín - 01.01.1921, Síða 50

48
Hlin
»Hvað skyldi það vera þessi ást« hugsaði prinsinn,
»eitthvað sem mjer er ókunnugt um, en heimurinn virð-
ist vera fullur af.« Hann spurði haukinn, ugluna, svöluna,
en fjekk ófulinægjandi svör; loks náði hann dúfu, sem
flýði undan hauk inn um turngluggann; hún gat gefið
honum fullkomna fræðslu, því hún átti sjer hreiður og
maka. Endirinn varð sá, að dúfan færði honum mynd af
gullfallegri lcóngsdóttur. Pá hrökk neistinn í tundrið;
prinsinn strauk úr höllinni og lagði leið sína út í ójoekt
lönd, til að fullnægja ástarþörf sinni og æfintýraþrá. —
F*etta er nákvæm lýsing á byrjun ástalífsins hjá flest-
um unglingum.
*
*
Pegar við hugsurn um það, stúlkur, að fyrst er oklcur
boðið að elska guð og náungann, foreldra, systkini, vini
og óvini, og svo, seinna og síðar meir kemur sá, sem á
að yfirgefa föður og móður og lifa með okkur í ást og
eindrægni, þangað til dauðinn aðskilur, — ja, þá er það
næstum undarlegt, að það skuli vera nokkur snefill af
kærleika eftir handa honum; en sú ást er víst annars
kyns, — tekin úr öðru hólfi. Við munum eftir þjóðsög-
unum um kistlana, sem góðu karlsdætrunum voru stund-
um gefnir; þær áttu aldrei að opna þá fyr en »á sínum
heiðursdegi«, og þá kom altaf eitthvað dásamlegt upp úr
þeim, oftast var það brúðarskart eða drotningarskrúði,
en það gat líka verið einkunn eða ímynd ástarinnar. Ást-
in er voldugasta og sterkasta aflið í manneðlinu. — Byrj-
um á móðurástinni, hún er líkust því sem við eigum að
hugsa okkur kærleika guðs til mannanna. Trúir öllu, von-
ar alt, umber alt. Hvílíkt hyldýpi er það ekki af fórnfýsi
og kærleika sem sumar mæður eiga til umráða? Pó þær
ausi úr þeim brunni dag og nótt, þá þrýtur hann aldrei:
»Móður sinnar á inorgni lífs barn er brjóstmylkingur,
en í vetrarhríð vaxinnar æfi gefst ei skjól nema guð,«
segir síra Matthías, en það er lengur en »á morgni iífs«