Hlín - 01.01.1921, Blaðsíða 52

50
Hltn
og útþráin kallar, þá byrjar önnur þrá að gera vart við
sig; hún kemur í ýmsum myndum, stundum hægfara,
dreymandi og feimin, stundum óðfluga, sterk eins og
fellibylur. Það er það sem Björnsson nefnir: háskatíma-
bilið. Aldrei hefur unglingurinn meiri þörf á góðum vini,
karli eða konu en þá, aldrei meiri þörf á að signa sig
og segja: »Vits er mjer þörf!« heldur en einmitt þá; því
>Hve margur á sína soknu borg
með silfurstræti og b!ómatorg«
frá þeim árum? — Það er ástarþráin sem þá fer að vakna
og krefjast rjettar síns.
Flestum ber saman um það, að ekkert eitt geti komið
til vegar annari eins byltingu í sálu mannsins sem fyrsti
neisti af sannri ást.
»Ást mætir ást,
svo fær einn um laðað
hundrað, ótal huga.
Margur dropi verður móða fögur
og brunar að flæði fram.<
segir jónas okkar Hallgrímsson. Óneitanlega er inndælt
að sjá tvö ungmenni, sem unnast í siðsemi og hreinleika;
maður kennir ilms úr Paradísargarðinum, og skilur þá
svo vel það sem Schiller segir um Meyjuna af ókunna
landinu:
»Kært tók hún öilum komnum gestum,
en kæmi sveinn með festarsprund,
þau sæmdi’ hún gjöfum gjafa bestum,
þeim gaf hún fegurst blóm í mund.«
Stúlkan þarf ekki að vera nein afburða fríðleikskona,
og pilturinn enginn »grískur guð«, en þau hafa fundið
hvort annað, og ástarsælan varpár á þau yndisþokka
sínum; en — eins og jeg sagði áðan — þau mega ekki
gleyma að signa sig. »Herrann hjúskap styðji, og hann
sje æ hinn þriðji«, og það veitir ekki af því, ef vel á að
fara.