Hlín - 01.01.1921, Qupperneq 55

Hlln
53
En hörmulegast er að hugsa um það, ef sagan um
Evu og eplið væri á rökum bygð, og konan ætti þar
sinn drýgri þáttinn í.
Hjerna er sönn saga úr stríðinu: Hjúkrunarkona í stór-
um hermannaspítala var á gangi og sá þá nokkra sjúk-
linga sitja saman í alvarlegri samræðu, en það var ekki
með jafnaði að þeir sáust með alvörusvip, svo stúlkan
varð hálf hissa, og sagði um leið og hún gekk hjá:
»Hvaða undur eruð þið alvarlegir, eruð þið að gera út
um velferðarmál þjóðarinnar?,« Einn pilturinn snjeri sjer
að henni og sagði: »Nei ekki er það nú, — en fleira
getur nú verið alvarlegt; við erum að tala um stúlkur.«
Henni fanst þá Ianga til að segja eitthvað meira, svo
hún settist hjá þeim og spurði; »Hvað var það þá?«
Pilturinn hjelt áfram: »Pað var þetta, systir góð, þú veist
að þarna úti í skotgröfunum höfum við hugsað og rætt
um ýmislegt, sem við annars látum liggja á milli hluta,
þegar við erum heima. Nú hefir okkur komið saman um
Jaað að hverfa ekki að gömlu heimskupörunum aftur,
þegar heim kemur. Við erum aðeins fimm hjerna, en
öllum breska hernum finst Jjað sama. Pú veist, systir, að
það er margt sem freistar, og ekki auðvelt fyrir okkur
hermennina að halda rjettri leið, en okkur langar til þess
og höfum fullan vilja á því, — aðeins að við getum
það fyrir kvenfólkinu!«
Finst ykkur ekki voðalegt að nokkur maður skuli hafa
ástæðu til að hugsa svona um kvenfólkið? — Aftur má
geta þess um þá af hermönnunum, sem hjeldu rjettri
leið, að þeir höfðu allir sömu söguna að segja; þeir
hjeldu rjettri Ieið af því að heima var »besta stúlkan sem
þeir þektu«, hún bað fyrir Jaeim og beið eftir þeim, það
var það sem kendi þeim að stilla í hóf með annað. Pið
sjáið því, að jeg gjöri ekki of mikið úr því, að konur
geta haft feikna áhrif á siðferði karlmanna.
Altaf má finna það, að jafnvel óheflaðasli maðurinn