Hlín - 01.01.1921, Blaðsíða 66

64
Hlín
búsáhöld, meðan verið var að spinna í fyrstu voðina.
Svo byrjaði vefnaðurinn, ekki éinasta fyrir háns heimili,
heldur líka fyrir mörg önnur heimili í sveitinni, svo hafði
afi minn líka gert. Að þessu vann hann af svo miklu
kappi, að mjer sýndist hann rjett uppgefin. Pá hvíldi hann
sig að vísu, en var þó ekki iðjulaus, hvíldin var sú, að
hann settist við að skrifa, ekki einasta sendibrjef, heldur
líka skrifaði hann heilar bækur, bæði fyrir sig og oft líka
fyrir aðra, allar voru þær með settletri, sem hann skrif-
aði manna best, hann skrifaði líka bæði snarhönd og
fljótaskrift. Ekki veit jeg hvort hann hefur fengið nokkra
mentun, en iíklegra þykir mjer, að hann hafi lært þetta
af sjálfum sjer með iðni og áhuga. — Þegar fór að
dimma, prjónaði hann þangað til rökkursvefninn byrjaði.
Peirrar hvíldar nutu allir sem vildu, en lítið var um þann
svefn hjá okkur börnunum. Svo oft sem við gátum fór-
um við út að leika okkur, meðan hitt svaf, eða við lædd-
umst upp á loft, ef við áttum kertisskar og lásum sög-
ur, eða reyndum að draga til stafs, en ekki voru áhöld-
in sem best, blekið búið til úr Ijósreyk og ofurlitlum
blásteinsmola, sem blessuð móðir mín var að stinga að
okkur, og pappírinn brjefaumslög og afklippur, sem fjellu
til þegar faðir okkar var að binda inn bækurnar, enda var
skriftin að sama skapi Ijeleg. Á kvöldin smíðaði faðir
minn smáílát, spæni o. fl., sem hann gat þarna í stofunni,
náttúrlega til að spara. Ijósið. Á sunnudagskvöldin batt
hann inn bækur. Þessari reglu hjelt hann í mörg ár. —
Skepnunum skamtaði hann heyið, en stóð aldrei yfir fjenu
úti, það gerði vinnumaðurinn. — Við börnin urðum, það
fyrsta jeg til man, að hlýta sðmu reglu og fullorðna
fólkið, vinna ákveðið verk á hverjum degi: stafa, Iesa,
tvinna band á snældu, aldrei sá jeg tvinnað á rokk, öll
áttum við stokk að láta hnyklana velta í, en lakasta verk-
ið var að tína fjallagrösin, sem notuð voru mikið í grauta,
mjólk og slátur. Við vórum vísí ekki nema 5 — 6 ára,