Hlín - 01.01.1921, Qupperneq 70

68
Hlln
ar jólagjafir, nema að allir fengu kerti og mikinn og góð-
an mat: hangikjöt, magál, lundabagga, rúsínugraut og
lummur, og svo kökurnar, þær tilheyrðu reyndar fremur
nýárinu, nýárskökur voru þær kallaðar. Mest var varið í
að fá kertin. Við áttum líka hauk í horni, allir okkar
bestu vinir gáfu okkur kerti, fyrst og fremst móðir okk-
ar og Guðrún systir, Ijósa okkar og lengi vel prestskon-
an (þar til prestsskifti urðu), og öllum kertunum fylgdi
kaka, stór eins og hlemmur, ekki voru það samt jóla-
kökur eins og nú tíðkast, úr hveiti með sykri og rúsín-
um, nei, þær vóru bara úr rúgmjöli, en fínt malað í þær
og vandað til að öllu. Brauð var sjaldgæfur matur á
þeim tímum, því voru þessar stóru kökur bestu vina-
gjafir og nefndar orlofskökur; ef stúlkur fóru að finna
ættingja og vini, varð móðir mín að gefa þeim kökur
með sjer, oft margar í hverja ferð, ef margir voru kunn-
ingjarniri
Jólin byrjuðu með því, að allir þvoðu sjer og fóru í
hrein föt, svo var farið að kveikja á jólakertunum, svo
sem tíu í einu, og voru það býsna viðbrigði frá einum
lýsislampa. Nokkuð af kertunum urðum við að geyma
til nýársins, því næst var lesinn lesturinn og sálmar
sungnir, þar næst settust allir við biblíulestur, enginn
mátti lesa annað en guðsorð á jólunum. Alt var svo
hljótt og alvarlegt. — Móðir okkar elskuleg áminti okkur
sífelt um að vera góð og hlýðin, »þá vill Guð vera hjá
ykkur,« sagði hún óft. — Á jólunum fanst okkur við
beinlínis finna til nálægðar hans, það var einhver, mjer
liggur við að segja, heilög alvara yfir heimilinu, og þó
þó voru allir glaðir. Það er þessi lotning fyrir öllu há-
leitu, sem jeg sakna svo mjög frá æskudögum mínum.
Allar hátíðar og helgir dagar voru í heiðri hafðir. Ekki
man jeg til að nokkur sunnudagur fjelli úr, að ekki væri
lesið árið um kring, aldrei byrjað að lesa fyr en allir voru
komnir í sæti sín. Mjög lítið unnið á sunnudaga, aðeins