Hlín - 01.01.1921, Síða 80

78
Hlin
að nota. Pau mundu ekki þykja merkileg núna tækin,
sem hún amma þín varð að nota.« »Lærðirðu þá ekki
náttúrusöguna?« spurði Anna ennfremur. »0, aldrei var
mjer kend nein náttúrufræði, Anna mín« ansaði amma.
»En jeg hafði þegar í æsku óstöðvandi þrá til að leita
mjer unaðar og saklausrar gleði, þar sem þessháttar var
að finna. ]eg las því bæði hið stórfelda og smágjörva
letur náttúrunnar alt í kringum mig. Jeg las það á snjó-
hvítu hjarninu og alstirndu himinhvolfinu, á blómskrýdd-
um bölum og á hátindum fjalla. Jeg las það í manns-
sálunum í kring um mig, óg nú les jeg það í barnslega
andlitinu þínu, Anna mín.« »Hefurðu þá ekki Iært söng?«
spurði nú Anna síðast af öllu, því oft hafði hún heyrt
ömmu sína raula vísu eða syngja sálmavers, svo eitthvað
hlaut hún að hafa lært í söngfræðinni. »Ónei, tetrið mitt.
Á söngskóla hefur hún amma þín ekki gengið urn dag-
ana. En gott átt þú, barnið mitt, að fá að læra svona
margt, það hefði hún amma þín þegið, þegar hún var á
þínum aldri.« »En,« mælti hún ennfremur i lægri róm,
»það er farið að koma fyrir nú upp á síðkastið, að fyrir
eyru mjer berast undurfagrir ómar, og mjer er sem jeg
heyri þyt af þýðu vængjablaki, jeg skil það svo, að inn-
an skamms flytji amma ykkar til fegurri og betri heima.«
Ekki er annars getið, en að Önnu litlu gengi ágætlega
í skólanum, og það höfum við fyrir satt, að ekki hafi
henni úr minni liðið skólasagan hennar ömmu.
/. Kristjánsdóttir Fjalldal,
Melgraseyri við ísafjarðardjúp.