Hlín - 01.01.1921, Side 81

Hlín
79
Búskaparþula. Vögguþula.
Skúli hoppar hýr á brá
um hlaðið úti til og frá,
ofan túnið, út að hól,
undir honum fann hann skjól,
þar hann vildi byggja ból
í brekkunni mót hlýrri sól.
Og búslóð vildi hann eiga alla
á við stærstu bóndakarla,
hann stórhuga að vonum var
og vildi færa út kvíarnar.
Hann hesta marga hafði að tölu
og hundrað stykki af sauðavölu,
leggi, kjálka, horn og hringlur
og hnoðinn leir í brauð og kringlur,
gelgjur fyrir gafla og skeiðar
og glerbrot undir matarleifar,
og alt í röð og reglu var
hjá ráðskonunni, er hafði hann þar.
Systir hans, hún litla Lára,
líklega bráðum níu ára,
hugsaði um heimilið
og hafði á öllu besta snið.
Hún dugleg jafnan vildi vera
að verkunum sem þurfti að gera,
vorullina við að tæta
og vinnufötin þeirra að bæta
og meðan litla Ijósið brann,
lopann sinn hún teigði og spann.
Ef þau seinna búa bæði,
búast má við lengra kvæði,
ef hann fær konu, og hún fær mann,
og hver veit nær það verða kann,
Oóða nótt, góða nótt,
Guð og englar vaki
yfir þjer í alla nótt,
svo engin mein þig saki.
Láttu aftur augað þitt,
elskulega barnið mitt,
mamma vakir vöggu hjá,
vel hún skal að öllu gá,
ef að tár þjer eru á brá,
öll hún kyssir burt þjer frá,
ei hún má þitt angur sjá,
elsku reyndu að sofa,
Ouð í draumi gerðu heitt að lofa.
Kannske að eg kveði meir,
kveldið er að líða,
lampinn þornar, ljósið deyr,
langt er ein að bíða,
hugurinn reikar víða,
blærinn strýkur brekkur fjallahlíða.
Við skulum syngja um svanina,
sem er'u að koma á tjörnina,
og hlusta á litlu lóuna,
sem lofar Guð fyrir dýrðina,
og alla fallegu fuglana,
sem flögra um græna móana.
Lengur ekki syng jeg söng,
sofðu þó jeg vaki,
vetrarkveldin verða löng,
vorsól er að baki,
sofðu þó jeg vaki.
I Ijúfum draumum lítum við
Ijóma blessað sólskinið,
það er sætt að finna frið
í faðmlögum við sakleysið.
Guðrún Jóhannsdóttir
frá Brautarholti.