Dvöl - 01.05.1937, Side 10

144
D V Ö L
því að segja, ef ekki væri alveg
komið að sauðburði og ef mér
væri ekki ókleift að komast til
borgarinnar og láta taka af mér
myndina. Ég nefndi það bæði við
prestinn og lækninn, hvort þeir
vildu ekki aka mér í vögnunum
sínum til borgarinnar, en þeir
sögðu báðir, að það væri ekki
hægt. Mér eru þetta ákaflega
mikil vonbrigði — því að allan
tímann, sem ég var að fást við
að smíða tanngarðinn, hugsaði
ég um, hvað það yrði gaman,
ef tekin yrði mynd af mér al-
tenntum — mér, sém hefi orðið
að bleyta brauðið mitt í fjölda
mörg ár .... Skorpurnar alltaf
látnar í heitt vatn, eins og þú
manst, góða mín — því að annars
hefði orðið að fleygja þeina. Þú
varst svo hyggin og mikið fyrir
að spara, blessunin. . . ."
Nokkrum mínútum síðar
kvöddu þau hann og fóru, en í
dyrunum mættu þau sóknarprest-
inum, sem var að koma í kvöld-
heimsókn. Þegar hann hafði ósk-
að Daníel og Marion til ham-
ingju, snerist talið að gamla
manninum.
„Hann á nú varla langt eft-
ir“, sagði presturinn — og það
er ekki heldur ástæða til að
óska þess. Konan hans, dæturn-
ar báðár og allir hans nánustu
eru farnir á undan honum. Hann
segist nú sætta sig við að fylgja
þeim eftir. En hann hefir fengið
þá óviðráðanlegu flugu í höfuð-
ið að vilja láta taka mynd af sér.
Hann hefir spurt bæði lækninn
og mig, hvort það væri ekki ein-
hver leið að flytja hann til Lewes
og láta taka myndina þar. Ég
fæ ekki skilið, hverjum hann
ætlar að gefa hana — það er
enginn á lífi af vinum hans eða
vandamönnum".
„Hann var líka að tala um
þetta við okkur“, sagði Daníel.
„Það er sjálfsagt vegna þess,
hvað hann er veikur. — Það er
ekki alveg laust við, að hann
sé með óráði á köflum. Ég bauðst
til þess að taka augnabliksmynd
af honum einhverntíma í sól-
skini, en hann treystir auðsjáan-
lega ekki öðrum en lærðum
myndasmið".
Presturinn fór inn í kofann,
en elskendurnir gengu hægt
heim á leið.
Þau þurftu svo margt að ræða
saman, að það var ekki fyrr en
þau voru komin því nær alla leið
heim í þorpið aftur, að Marion
sagði: „Daníel, ættum við ekki
að borga einhverjum myndasmið
fyrir að koma heim til gamla-
mannsins og taka mynd af hon-
um?“
„Ætli það fengist nokkur til
þess?“
„Auðvitað — ef hann fær
borgun fyrir. Manstu ekki, þegar
myndasmiðirnir komu til Bedd-
ingham Court. daginn sem hún
fröken Alice gifti sig, og tóku
mynd af henni og brúðgumanum