Dvöl - 01.05.1937, Page 14

Og fannst þér ei heiðbláminn hœkka
er þu horfðir á brumknappinn fyrsta.
Úr hlíðinni hrópuðu iil þín
hlæjandi straumarnir ungu.
Þá flugu yfir byggðina breiða
brimhvílar álftir, og sungu.
En kyrrt varð um vorglöðu kvaeðin
sem kveldsól á fjallabrúnum.
Nu er sveit okkar andhöfg af ilmi
frá óslegnum, fullsprottnum túnum.
Svo löngu er engið losnað
úr læðingi vetrarbannsíns.
að hver grasvafin bekkjarbrekka
bíður nú slátfumannsins, *
og útsprungnum, blikandi blómum
hver bletiur er þakinn og stráður.
En heiðið er hætt að dýpka
og haustið er nær en áður.
Því hönd hinnar eilífu iðnar
er óvægur knýjandi hraði:
Hver brumknappur orðinn að blaði
og blómi.
En sölstöður liðnar.
Á hundrað hverfandi drauma
skín hádegissólin ríka.
Ég veit að þú saknar vorsins,
vinur.
Það geri ég líka.