Dvöl - 01.05.1937, Side 20

154
vísar kalskellur á kollinn sinn, ef
hún vogaði sér að reka hann upp
úr sinunni. Ljónslappinn var næst-
um því einn um það að sýna sinn
vorgræna lit.
I slíkum þræsingum verður
kvelligjarnt bæði mönnum og fén-
aði. Þær bera þess augljósan vott-
inn, ærnar í Ljósadal, þetta vorið.
Og óvíst, hvemig hagur þeirra
stæði nú, ef þær hefðu ekki lengst
af notið við síns góða og dygga
hirðis, Þorvaldar Egilssonar, sem
um áratugi hefir gegnt þessu
starfi.
En í dag var hann borinn til
moldar og jarðsunginn að kirkj-
unnar lögum. Það er nú liðin hálf
önnur vika síðan mér var falið að
annast um starf hans við lambféð,
sem ekki var glæsilegt viðtöku,
þegar sérhver dagur þyrlaði
banvænu rykinu yfir landið, og
frostnætur særðu til bana hvert
blað og hvern stöngul, sem teygði
sig upp úr moldinni. — Hvílík
blessun að fá þessa dembu eftir
steikjandi sólskinsdag. Ég fleygði
af mér skyrtunni heima við réttar-
vegg og nýt nú þessa steypibaðs
með viðlíka áfergju og hin skræln-
aða gróðurmold. En dalurinn klæð-
ist í hátíðabúning.
Alla þessa daga, sem ég hef rölt
hér um brekkurnar sem sporgeng-
ill Þorvaldar sálaða, hef ég verið
að rifja upp æfiferil þessa ein-
kennilega manns. Enginn var jafn-
kunnugur honum og ég, og það
hefði verið fátt, sem presturinn gat
D V Ö L
sagt um hann persónulega við út-
för hans, ef ég hefði ekki gert hon-
um þar þá úrlausn, sem ég vissi,
að Þorvaldi sálaða var ekki óvel-
komin.
Þegar hann kom hér í dalinn,
var hann um tvítugt. Hann var
ættaður norðan af Melrakkasléttu,
en útþráin hafði kallað hann burt.
Eftir að hafa dvalið á alþýðuskóla
og róið á Suðurnesjum, réðist hann
vetrarmaður að næsta bæ við
Ljósadal. Þar biðu hans þau örlög,
sem fjötruðu fót hans við þessar
slóðir til æfiloka.
Fögur er sveitin, og fegurri
miklu vegna dvalar hans. Lífið
hefir skorið hér upp það, sem
dauðinn sáði. Þú járnhenti, glott-
andi dauði, hver er vegur þinn og
hvert er mark þitt? Þú kyrkir í
greipum þínum hið fegursta líf á
þess glæstasta skeiði, og á því
sama augnabliki knýrðu það fram,
sem vekur fræið í moldinni og fyll-
ir andann með sköpunarþrá og
vaxtarorku. Eða ber ég þig oflofi
mitt í ásökun minni á hendur þér?
Var það andstæða þín, sem endur-
vakti lífið á blóðakri þínum og
græddi sár þau, sem þú veittir af
miskunnarleysi?
Mundi nokkur sá, sem ekki hefði
komizt við af kjörum Þorvaldar,
þegar hann kafaði lausamjöllina
heim að Ljósadal, með unnustu
sína dána á örmum sér. Síðan eru
langir og margir dagar, löng og
f jöldamörg ár. Hann var ungur og
hraustur, þegar hann bom hér í