Dvöl - 01.05.1937, Qupperneq 35

D V Ö L
169
Þar sáu þeir inni í Kangisnak,
austan við Qornoq, stórt hús, og
er þeir komu nær uppgötvuðu þeir,
að Grænlendingar bjuggu þar.
Þetta var í fyrsta skipti að Græn-
lendingar sáu Skrælingja og þeir
tóku þeim vingjarnlega. En Skræl-
ingjar voru hræddir og héldu
lengra inn í f jörðinn. Þar sáu þeir
Grænlendinga á mörgum stöðum,
og þess vegna flýttu þeir sér út
úr firðinum aftur og sögðu öðrum
frá Grænlendingum. Svo fóru þeir
fleiri inn í fjörðinn og áttu frið-
samleg skipti við Grænlendinga;
Skrælingjum fjölgaði stöðugt og
Grænlendingar voru farnir að læra
mál þeirra.
Hjá Kapisalik gerðust Skrælingi
og Grænlendingur aldavinir og
voru alltaf saman. Þeir kepptusi
um það hver gæti skotið betur af
boga, og menn komu oft til að
horfa á þá reyna sig. Einu sinni
stakk Grænlendingurinn upp á því,
að þeir skyldi fara upp á hátt f jall
og skjóta þaðan í mark á spýtt-
ann hreinbjálfa á lítilli ey. Sigur-
vegarinn átti svo að hrinda. hinum
fram af bjarginu. Skrælinginn vildi
þetta ekki vegna þess, hvað þeir
voru góðir vinir, en Grænlending-
urinn sat við sinn keip, og hinir
Grænlendingarnir sögðu, að það
væri honum sjálfum að kenna, ef
illa færi. Og þá lét Skrælinginn
undan. Grænlendingurinn skaut
fyrst, og hæfði ekki markið, en
Skrælinginn skaut ör sinni í gegn
um feldinn, Grænlendingurinn stóð
við orð sín og lét hann hrinda sér
fram af bjarginu. Félagar hans
reiddust ekki, því að þetta var
honum sjálfum að kenna. En stað-
urinn er enn nefndur Pisigsarfik,
sem þýðir skotbakki. — —
Næsta saga er um bardaga
milli Skrælingja og Grænlendinga.
Einu sinni um haust, þegar ís
hafði lagt, fóru tvær stúlkur um
kvöld að sækja vatn. en komu
hlaupandi inn aftur að vörmu
spori og hrópuðu: „Þeir gera
áhlaup á okkur!“ Húsráðandi varð
reiður og sleit í sundur reipi, sem
hann var með í höndunum; en er
hann ætlaði að fara út, gerðu
Grænlendingar áhlaup á kofann.
Konan hafði nýskeð átt barn, og
fór nú að særa anda; en maðurinn
fleygði henni út um glugga og fór
sjálfur á eftir. Þeir, sem ætluðu
út um dyrnar, voru drepnir, og
móðir mannsins var særð. Þeir,
sem undan komust, földu sig á
milli steina, og hlustuðu á sigur-
óp Grænlendinga. Maðurinn sá að
þeir drógu móður hans út á ísinn
þannig, að þeir höfðu bundið reipi
um hártoppinn á henni. Honum
svall móður, en samt lá hann í
leyni. Hann sagði nú við ungu
stúlkurnar, að þær skyldu fara út
á ísinn á firðinum, og stefna á
vökina, og ef Grænlendingar næðu
þeim, þá skyldu þær ileygja sér í
vökina. Þær hlýddu honum grát-
andi. Grænlendingar eltu þær, en
ísinn var háll, svo að þeir duttu
hvað eftir annað. Þegar hinn reiði