Dvöl - 01.05.1937, Side 43

D V Ö L
‘177
sjálfur. Ég á að fara niður í kjall-
ara til þess að sækja vínflösku, og
á að taka eina af þriðju hillu, því
að þar er mest af flöskum. Og
þetta er gert til þess, að gestir þín-
ir fái þá hugmynd, að við höfum
fullan vínkjallara. En sannleikur-
inn er sá, að við höfum drukkið að-
eins tvær flöskur í kvöld, sem voru
keyptar úti í búð í morgun. Hvers
vegna allur þessi leikaraskapur ?“
Frú Larsen stóð upp, hún gat ekki
setið kyrr.
,,Þú skilur ekkert.“ Hann lét það
afskiptalaust, þó að hún héldi
áfram að ganga um gólf eirðar-
laus, en settist í hægindastólinn,
þar sem hún hafði setið áður.
„Auðvitað verður maður að láta
allt líta sem bezt út fyrir augum
gestanna. Það hefur sína þýðingu.
Það má ekki eiga sér stað, að við-
skiptavinir mínir haldi, að ég sé
alveg í hundunum. Þú tekur alla
hluti of alvarlega. Ætli að það séu
ekki taugarnar í þér, sem eitthvað
er athugavert við?“
Frú Larsen anzaði ekki. Hún
gekk út að glugganum og leit út.
Larsen fannst á sér, að hún myndi
ekki eftir því, að hann var nálæg-
ur. Hann ræskti sig nokkrum sinn-
um til þess að vekja eftirtekt á
sér.
,,Þú ætlar ef til vill ekki að heim-
sækja frú Símonsen, eins og hún
bað þig um?“
„Nei, hvers vegna ætti ég að
gera það? Okkur geðjast ekki svo
vel hvorri að annari, og við eig-
um ekkert sameiginlegt. Ég er að
hugsa um, hvort ég ætti ekki að
fara í burtu dálítinn tíma . . .“
„Ætlarðu að fara í burtu?“ —
Hann stökk upp af stólnum. Hon-
um hafði ekki komið til hugar, að
þetta gæti haft svona alvarlegar
afleiðingar. „Það er ómögulegt, að.
þetta sé alvara þín. Heyrðu,
Emma, þú verður að íhuga, hvað
þú ert að segja. Þetta er brjál-
semi!“
Hann leit á hana biðjandi aug-
um, en hún hafði ekki tíma til að
anza, því að síminn hringdi. Þeim
varð báðum litið þangað, sem sím-
inn stóð. Það var hringt aftur, dá-
lítið lengur en áður, og Larsen
stillti sig. Hjónabandið virtist vera
að fara í hundana, en hann var
svo mikill reglumaður, að hann
gat ekki látið símann hringja án
þess að svara. Hann gekk að borð-
inu, tók heymartólið og svaraði.
Frú Larsen hlustaði ekki á sam-
talið. Hún starði út um gluggann
og reyndi að hætta öllum heila-
brotum og ná valdi yfir sér. Lar-
sen kallaði á hana, hann hafði 'lagt
heyrnartólið frá sér og kom hvísl-
andi til hennar:
„Það er frú Símonsen, hún vill
tala við þig.“
„Segðu bara, að ég sé háttuð.
Ég hefi sannarlega ekki löngun til
að tala við hana núna.“
„Þú mátt til. Þú getur sagt eitt-
hvað. Ég er búinn að segja henni,
að þú sért á fótum. Hún sagði, að
sér hefði þótt svo gaman hjá okk-