Dvöl - 01.05.1937, Qupperneq 62

196
D V Cl L
sveigjast og undarlega töfrahjúp-
inn umlykja hana. ,,Ég hlýt að
hafa verið — ég hlýt að vera —
alveg brjálaður!“ hugsaði hann.
„Hvað var það, sem kom yfir mig?
Veslings Megan litla!“ „Guð blessi
okkur öll og hr. Ashes!“ „Mig
langar til að vera hjá þér — að-
eins að vera hjá þér!“ Hann gróf
andlitið ofan í kodd.ann og reyndi
að bæla niður ekkann. Það var
hræðilegt að svíkja loforðið um að
koma aftur til hennar, en -—- þó
var enn hræðilegra að efna það!
Meðan menn eru ungir og láta
geðshræringarnar óhindrað fá
útrás, missa þær máttinn til þess
að kvelja. Og hann féll í svefn með
þessa hugsun í höfðinu: „Hvað
var þetta — örfáir kossar — allt
gleymt og grafið eftir mánuð!“
Morguninn eftir tók hann á móti
peningunum í bankanum, en forð-
aðist eins og heitan eldinn að koma
nálægt búðinni, þar sem dökk-grái
kjóllinn var til sölu; en keypti í
þess stað ýmislegt, sem hann
sjálfan vanhagaði um. Hann var
allan daginn í svo undarlegu skapi,
fullur ólundar og óánægju með
sjálfan sig. Nú var löngun tveggja
undanfarinna daga með öllu týnd
og ekkert komið í hennar stað
nema auðn og tóm — allar þrár
og ástríður horfnar, eins og þær
hefðu slokknað í tárum þessa
grátkasts. Eftir tedrykkju kom
Stella með bók til hans og sagði
lágt og varfærnislega:
„Hafið þér lesið þetta, Frank?“
Það var Æ f i K r i s t s eftir
Farrar. Ashurst brosti. Hún bar
svo mikla umhyggju fyrir trú
hans, að það var hæstum hlægi-
legt, en þó fannst honum til um
það. Og þessi umhyggjusemi var
líka ef til vill smitandi, því að
hann fór að langa til þess að rétt-
læta sig, og jafnvel reyna að hafa
áhrif á skoðanir hennar. Og um
kvöldið, þegar Halliday og litlu
telpurnar voru að gera við mar-
flóanetin, sagði hann:
„Eftir því sem ég bezt fæ séð,
þá stendur á bak við allan rétt-
trúnað einhver hugrnynd um laun
— það, sem manni muni hlotnast
fyrir að vera góður; einskonar
náðarbeti. Ég held, að það eigi
allt rót sína að rekja til óttans.“
Hún sat í legubekknum og var
að hnýta hnúta á bandspotta. Hún
leit snöggt upp:
„Ég held, að það eigi allt miklu
dýpri rætur.“
Ashurst fann aftur löngunina
til þess að bera hærra hlut.
„Þér haldið það,“ sagði hann,
,,en óskin, um „quid pro quo“'
er sú, er einna dýpstar rætur á í
okkur allra óska! Það er svei mér
ekki auðvelt að grafast fyrir þær
rætur!“
Hún hnyklaði brúnirnar dálítið
spyrjandi á svipinn.
„Ég held, að ég skilji yður ekki.“
Hann hélt áfram með sama þrá-
anum og áður:
1 líku líkt,