Dvöl - 01.05.1937, Síða 65

D V Ö L
199
sinni og tæki sér f ar heim með lest-
inni; eða þá kaupa sér farmiða
sjálfur og vera kominn á undan
henni heim og láta hana finna sig
þar, þegar hún kæmi aftur. En
hann lá hreyfingarlaus í sandinum
meðal hópa af ókunnum börnum,
sem léku sér með rekur og fötur.
Meðaumkunin með litlu stúlkunni,
sem reikaði hér fram og aftur og
leitaði án afláts, var farin að seitla
inn í æðar hans, þar sem blóðið
brauzt áfram í heitum gusum; því
að nú var ástríðan einráð —
ábyrgðartilfinningin, að svo miklu
leyti sem hún hafði nokkurntíma
verið með í spilinu, var með öllu
horfin. Hann þráði Megan að nýju,
þráði kossa hennar, litla mjúka
líkamann, auðmýkt hennar og til-
látssemi, alla hina kviku, heitu og
tilgerðarlausu hrifningu hennar;
þráði hið dásamlega æfintýri næt-
urinnar góðu undir tunglslýstum
greinum eplatrésins; þráði það allt
svo óstjórnlega heitt, eins og
skógarálfurinn þráir lækjadísina.
Létta þvaðrið í litla, bjarta sil-
ungalæknum, hinar gullnu breiður
sóleyjanna, klettar gömlu „villi-
mannanna“; galið í gauknum og
vælið í uglunni; og rauður máninn,
sem gægðist gegnum dökkt silki-
tjaldið á hina hvítu, lifandi blóma-
dýrð; og andlit hennar í gluggan-
um, uppljómað af ást, og aðeins
lengra í burtu en svo, að til þess
yrði náð; hjarta hennar við brjóst
hans, varir hennar snertandi varir
hans, undir eplatrénu — allt þetta
settist að honum. Samt lá hann
hreyfingarlaus. Hvað var það, sem
barðist gegn meðaumkun hans og
þessari brennandi þrá og hélt hon-
um máttvana og aðgerðarlausum
þarna í heifum sandinum? Þrír
glókollar — grannleitt andlit með
vingjarnleg blá-grá augu, smávax-
in hönd, sem þrýsti hönd hans,
björt rödd, sem nefndi nafn hans
— ,,Þér hafið þá álit á því að vera
góður?“ Já, og eitthvað, sem líkt-
ist því andrúmslofti, sem maður
andar að sér í sumum gömlum af-
girtum görðum í Englandi, þar
sem vaxa nellikur, kornblóm og
rósir, þar sem ilmur blómanna
fyllir vitin — bjart og hlýlegt,
óflekkað, næstum heilagt — allt
það, sem honum hafði verið kennt
að líta á sem gott og hreint. Og
allt í einu flaug honum í hug: ,,Hún
gæti komið hér niður að sjónum
aftur og séð mig!“ Og hann reis
á fætur og stefndi í áttina að
klettinum við hinn enda f jörunnar.
Þar lék svöl hafræna um andlit
hans, og hann gat hugsað rólegar
og með minni geðhita. Að fara aft-
ur upp í sveit og elska Megan úti
í skógunum og inni á milli klett-
anna, þar sem allt umhverfið var
villt og hæfði slíku lífi — það var
honum ljóst að kom ekki til mála,
alls ekki. En að flytja hana með
sér í stóra borg, að halda svo al-
geru náttúrubarni innan veggja
takmarkaðrar íbúðar — skáldið í
honum hryllti við þeirri tilhugs-
un. Ástríða hans myndi fljótlega