Dvöl - 01.09.1937, Síða 7

D V 0 L
269
og hrukkóttur vegna sífelldrar
gufu. Hann var smám saman hætt-
ur að finna til hitans. Þegar am-
báttin lét þessi orð falla, sökkti
hann bambusausunni dýpra niður
í vatnið en venjulega og hrein of-
urlítið við. Hönd hans skalf og
vatn skvettist út yfir brún ketils-
ins og niður á glóandi kolin í eld-
inum, sem gáfu frá sér hvæsandi
hljóð. Hann sagði ekkert, en lét
sem hann skaraði í eldinn. Honum
datt ekki í hug að tala við þessa
vitlausu stelpu. En þegar hún var
farin, minntist hann þess, að hún
var ambátt í húsi Ling, og elzti
sonurinn þar var embættismaður.
Skyldi eitthvað vera hæft í þessu
með nýja veginn ? Hann leit á gráa
múrsteinsveggi litlu búðarinnar og
fann til einskonar hræðslu. Þeir
voru svartir af reyk og raka, og
í þeim voru sprungur, sem hann
mundi eftir frá bernskuárum sín-
um. Sextíu feta breiður? Það var
sama og að búðin væri rifin til
grunna.
,,Ég krefst svo hárrar greiðslu,
að þeir geti ekki keypt hana,“
hugsaði hann, „óhemju verðs —.“
Hann braut heilann um þá upp-
hæð, sem væri svo há, að sjálfri
stjórninni yxi hún í augum. „Ég
krefst tíu þúsund dollara!11
Svo var hann rólegur að nýju.
Hverjum mundi detta í hug að
greiða tíu þúsund dollara fyrir
þessa tólf ferfeta lóð og katlana
tvo ? Hvar í heiminum væru til svo
miklir peningar? Þegar faðir hans
var ungur maður, hafði Ming-
yuan, prins, byggt höll fyrir þá
upphæð. Hann hló ofurlítið með
sjálfum sér og sýndi syni sínum
meiri þolinmæði eftir þetta. Nýi
vegurinn gleymdist. Hann gætti
katlanna fyrir barninu sem áður.
Allt var í sínum fornu skorðum.
Það var kornið undir hádegi
dag einn. Hann hafði setzt niður
til að hvíla sig og fá sér tebolla.
Hann bjó sér ávallt til te, þegar
hann hafði tæmt katlana í fimmta
sinn, og áður en hann fyllti þá aft-
ur, til þess að fullnægja eftir-
spurninni um hádegisbilið. Þegar
fólk hafði lokið við að kaupa vatn
í morgunteið og áður en það byrj-
aði að kaupa til miðdagsins, gat
hann hvílt sig ofurlitla stund. Þá
setti hann sonarson sinn á hné sér
og lét hann drekka með sér. Hann
brosti, þegar barnið greip báðum
höndurn um bollann, drakk af
honum og horfði með alvörusvip
yfir bollabarminn. Állt í einu var
barið harkalega að dyrum. Lu
Chen setti barnið gætilega frá sér
og færði tebollann þangað, sem
það náði honum ekki. Síðan gekk
hann til dyranna og dró tréslána
til hliðar með hálf óvissum hand-
tökum. Úti fyrir dyrunum stóð
einkennisbúinn maður í gráum
bómullarfötum. Það var ungur,
hrokalegur liðsforingi. Hann virti
Lu Chen naumast viðlits.
„Herra,“ sagði Lu Chen var-
færnislega, því að liðsforinginn bar