Dvöl - 01.09.1937, Side 29

D V 0 L
291
slöpp eins og haustblærinn, sem
hvíslaði í sinunni úti í garðinum.
Snögglega var sambandinu slit-
ið. Plvell rödd símastúlkunnar
greip fram í.
— Lundberg forstjóri óskast
fyrir Stokkhólm.
Yfirþjónninn tók til fótanna og
sótti Lundberg forstjóra. Hann
kom skálmandi í kjól með glamp-
andi orðu á barminum. Hurðinni
skellti hann í lás við nefið á Rund-
ström, sem ennþá stóð á báðum
áttum utan við símaklefann. Hann
átti erfitt með að slíta sig frá þess-
um örmjóa þræði, sem enn tengdi
hann við Maríu. IJt úr klefanum
barst rödd forstjórans, hress og
glaðvær:
— Vissi ég ekki! Það var auð-
vitað! Gleðilegt nýtt ár. Hér er
nýja árið þegar komið, litla vina . .
Hann talaði víst við fjölskyldu
sína heima. Þar leið víst öllu vel.
Þar yrði gleðilegt nýár.
Yfirþjónninn andvarpaði og
þurrkaði sér aftur um ennið með
pentudúknum, sem var með dálitl-
um humarsósubletti.
Nú varð hann að fara aftur inn
í hátíðasalinn. Þar héldu helztu
borgarar smábæjarins nýárs-
dansleik.
Grannur, háfættur og tekinn í
andliti smeygði hann sér áfram
gegn um salinn, milli borðanna.
Allt í einu var hann stöðvaður af
feitum herramanni, sem rétti fram
brúnan, digran vindil með gylltum
hring.
— Eld, sagði hann stuttlega.
Rundström yfirþjónn greip eid-
spýtnastokkinn úr vasá sínum,
kveikti í vindlinum og slökkti' síð-
an á spýtunni meö snöggri, æfðri
liandsveiflu. Hugur hans var í
uppnámi. Hann vildi kveikjá í
hótelinu, hleypa öllu í uppnám og
þjóta síðan út í náttmyrkrið. Nei,
enginn kveikir í hóteli, sem er fullt
af gestum frá efstu til neðstu
hæðar.
Rundström yfirþjónn stóð í ein-
um dyrum stóra salsins. Hinir
þjónarnir höfðu einnig safnazt
þangað. Þeir litu út eins og stórir,
háfættir fuglar, brúnskjóttir með
klofin stél. Eins og hópur fugla
á sjávarströnd, en sjálft hafið var
danssalurinn, iðandi með hvítum
ölduföldum, ljósu búningunum
kvenfólksins, sem sveif um gólfið.
Innst inni í salnum, milli gylltra
súlna, sat fyrirfólkið klumpslegt
og þungt í vöfum. Borgarstjórinn
og frú hans, ofurstinn og frú hans,
konsúllinn og frú hans. . . . Þær
voru geysifínar allar þessar frúr.
Og menn þeirra voru skreyttir
allskonar dinglumdangli á barm-
inum, sumir með bönd á ermum og
kragahálsbönd, — eins og á hund-
um, hugsaði yfirþjónninn. 1 ráð-
húsinu og á varðstofunni voru þeir
þóttafullir og ráðríkir, en hér hjá
frúnum — og heima — guð má
vita, hvað þá var orðið af öllu ráð-
ríkinu------.
O-já, Rundström yfirþjónn
þekkti þetta fólk — þekkti það