Dvöl - 01.09.1937, Qupperneq 35

D V Ö L
297
farið. Nú flaug það víst í draum-
um sínum um víða veröld.
Úr næsta herbergi heyrði hann
allt í einu reiðilegar, hálfkæfðar
raustir. Það voru maður og kona,
sem yrtust á ónotum á sjálfri há-
tíðinni. Hann vissi hver þau voru,
stórkaupmaður, sem komið hafði
fyrri hluta dagsins, með háa dökk-
hærða konu, sem bar rauðan hatt
eins og hjálm ofan á svörtu, gljá-
andi hárinu. Þau voru skrifuð:
stórkaupmaður Abelson og frú.
Það skrifa þeir alltaf. En hún
hafði engan hring! Á hverju hóteli
kemur margt fyrir. Nú var sú
dökkhærða í vondu skapi. Líklega
vildi hún fara niður og dansa við
ungu liðsforingjana. Stórkaup-
maðurinn var lítill og feitur.
Yfirþjóninn langaði til þess að
berja í vegginn og minna þau á,
að til væru fleiri innan hótelveggj-
ana en þau tvö. En hann hætti við
það. Hann leit enn einu sinni á
sofandi barnið og læddist út úr
herberginu.
I sama bili opnuðust dyrnar á
næsta herbergi og sú svarthærða
hentist út. Hún var nærri fallin
beint í fangið á Rundström.
— Fyrirgefið, sagði hún. Ég
hefi hringt, en enginn svarað. —
Færið mér heitt vatn.
— Ég skal undir eins, svaraði
Rundström. — Fólkið er niðri við
nýársdansleikinn.
Hann sagði þetta bara til þess
að fá tækifæri til þess að sjá hana
betur. Hún var reið. Andlitið var
afmyndað. Hún tók viðbragð, þeg-
ar hann nefndi nýársdansleikinn.
Þegar Rundström kom aftur
með heita vatnið, sat stórkaup-
maðurinn auðmjúkur framan við
lítið reykborð. Konan stóð við
spegil og sneri baki að þeim, með
vasaklútinn fyrir munninum.
Yfirþjónninn fann að loftið var
þungt. I speglinum mætti hann
augum hennar sem snöggvast. Þau
voru þrungin hatri.
Hann fór út aftur í skyndi. Nei,
það var margt sem amaði að. Jafn-
vel peningar gátu ekki bætt allt.
Niðri í salnum var enn dansað.
Hann sá ungfrú Löfkvist og mundi
eftir bifreiðinni. Tíminn nálgaðist.
Hann hafði frelsað eitt mannslíf,
og nú skyldi hann hjálpa ungfrú
Löfkvist til þess að verða ham-
ingjusöm.
Hann gleymdi frakkanum sín-
um og fór út eins og hann stóð.
Á torginu náði hann í bifreið, sett-
ist inn í hana og ók að litlu dyr-
unum, sem talað hafði verið um.
Hann hló þunglyndislega, þegar
hann fann gúmmíhjólin snúastund-
ir mjúkum sætunum. Hér myndu
þau tvö ungu sitja og kyssast. Hér
myndi hann lofa að vernda hana
alla æfi. Alla æfi, já, ef bifreiðin
rækist ekki á eða unga stúlkan of-
kældist ekki og fengi lungnabólgu.
Enginn veit, hvað fyrir kann að
koma, svo mikið er víst.
Yfirþjónninn sat kyrr, þar til
dyrnar opnuðust og unga fólkið
kom út. Þá stökk hann út og hélt