Dvöl - 01.09.1937, Síða 63

D V 0 L
325
ið lyftist og hneig og gekk í bylgj-
um undir henni. — Var hún búin
að fá ósk sína uppfyllta og gat nú
troðið þokuna og skýin undir fót-
um? Já. Nú sá hún það. Stór björg
losnuðu hátt uppi og ultu niður í
dalinn. —
Hún mátti til að setjast og halda
sér fastri. Hún sat lengi kyr, —
þangað til Jóhann kom til að leita
hennar.
— Hvað er þetta, kona — er
eitthvað að þér ?
Hún svaraði engu orði. Hún
batt betur að sér skýlunni og reis
á fætur.
— Þú ert þó líklega ekki búin
að fá spönsku veikina?
— Því gæti ég nú bezt trúað,
svaraði hún.
Hann náfölnaði.
— Þá er víst kominn tími til
þess, að þú hafir þig heim.
Þokan fylgdi þeim niður eftir
f jallshlíðinni og niður í skóginn.
Ferðin gekk seint. Hún festi fæt-
urna á steinum og kvistum. Fötin
þvældust fyrir henni í skóginum,
toguðu í hana og ætluðu að saga
hana, sundur um mittið . . .
Þegar þau komu að gráa hús-
inu við bjálkagirðinguna, fannst
þeim skakki reykháfurinn á þak-
inu vera eins og gömul tröllskessa,
sem reið húsinu. Hún sat þar hpk-
in, ríðandi á mæninum, ruggaði
sér og hossaði . . .
Það ætlaði ekki að ganga slysa-
laust að komast inn. Hurðin var
mesta skrapatól. Eða var Inger
hætt að geta borið fram fæturna?
Hún sat á bekknum í hráköldum
kofanum og einblíndi á gólfið. En
hvað það var gamalt og grátt og
slitið! Og þarna hafði hún kropið
á fjórum fótum og þvegið í mörg
herrans ár — þangað til brúnu
kvistirnir voru farnir að teygja sig
upp úr niðurlægingunni.
Hún gat ekki horft lengur á
þetta og sleit sig frá því.
Jóhann. Þarna var hann á fjór-
um fótum að skara í öskunni, til
þess að geta kveikt upp. Það rann
úr fötum hans. Það streymdu
brúnir lækir út úr skónum. Henni
fannst hún hefði aldrei séð það
eins vel og nú, hvað hann var fá-
tækur og aumur, hann var —
næstum því eins og gólfið, sem
hann kraup á.
Loksins gat hann kveikt upp.
En það hlýnaði ekki, heldur fór
að rjika.
Þarna sat hún. Fötin lögðust
þyngra og þyngra að heitum
líkama hennar. Það var eins og'
þau ætluðu að merja hold frá
beini. Hún skalf og tennurnar
glömruðu í munninum. En liún
sat kyrr. Vildi vita, hvort Jóhann
byðist til að hjálpa henni, eða
hann ætlaði að láta hana velta út-
af á gólfið.
Nú lét hann vatn á ketilinn,
malaði kaffi, tíndi fram mat, reif
hann í sig og kjamsaði.
— Hm. Ha. Viltu ekki mat,
kona?