Dvöl - 01.07.1938, Qupperneq 4

162
D V Ö L
þá seldi hann skipverjum ferskan
mat og selskinn, en fekk í staðinn
niðursoðnar vistir, ýms verkfæri
og peninga. Peningana geymdi
hann í gömlum kexkassa úrblikki.
Það var bankinn hans.
Hann var að líta eftir sel, en
kom allt í einu auga á eitthvert
rekald á sjónum, sem máfarnir
sveimuðu yfir, forvitnir og garg-
andi.
„Pað er bátur!“ hrópaði hann
upp yfir sig. „Sem straumurinn
hefir borið hingað. En hvað er í
honurn? Hversvegna eru máfarn-
ir svona áfjáðir?“
Eftir stundarkorn barst báturinn
upp í fjöruna. Sólbrúnt andlitið á
Lenoir fölnaði. Tveir menn lágu
ienn í botni bátsins. Peir voru auð-
sjáanlega hásetar af einhverju
skipi. Honum varð þegar ljóst, að
annar var dáinn; það gat hugsazt,
að hinn Ijóshærði risi, á að
gizka rúmlega þrítugur, væri enn
með lífsmarki.
Hann rogaðist með báða menn-
ina upp í fjöruna og fór svo að
reyna að lífga þann, sem ekki var
enn orðinn ískaldur. Hann neri
limi hans, he'lli ofan í hannrommi
og reyndi í skemmstu máli sagt
allt, sem honum ga't til hugar
komið, í því skyni að vekja þenna
skipbrotsmann til lífsins.
Lenoir var ekki mikill tilfinn-
ingamaður eða gjarn til við-
kvæmni, en nú hreyfði sér í
brjósti hans einhver alda, sem
hann hafði aldrei orðið var við
fyrr á æfinni. Hann hafði háð
harða baráttu fyrir íeigin lífi á
flestum höfum heims og víða um
Iönd. En aldrei hafði sú bitra
reynsla snert við þeim strengjum
sálar hans, sem hann fann nú
titra svo raunalega og sorgþrung-
ið, þegar hann háði baráttuna fyr-
ir lífi þessa ókunna manns, á eyði-
jey úti í rieginhafi, meðan morgun-
sólin skein á austurloftinu og sjó-
fuglarnir hringsóluðu háværir yfir
höfði hans.
Að lokum opnaði maðurinn
augun. Lenoir fylltist fögnuði. Nú
vissi hann, að sér myndi takast
að bjarga honum. Hann hamaðist
hálfu meira en fyrr við lífgunar-
tilraunirnar, og áður en langt leið,
gat maðurinn skjögrað með stuðn-
ingi hans upp að kofanum.
„Hvar er ég?“ spurði maðurinn
að nokkrum tíma liðnum. Hann
talaði ensku með dáli.lu kokhljóði.
Lenoir fræddi hann á því. Þeir
væru á eyju í Suðurhöfum og
skeinmst væri til lands í Afríku.
„Hvernig Iíður Dananum, fé-
laga mínum?“
„Hann er dáinn. Ég ætla að
grafa hann við bjargræturnar
hérna fyrir neðan kofann.........
Hvernig stóð á að ykkur rak hing-
að?“-
Einn Iiinna óteljandi harmleika
hafsins hafði valdið því, að þessi
ókunni maður barst til eyjarinnar.
Það hafði kviknað í skipinu, sem
hann var á og skipshöfnin farið
í bátana. Og af þeim sjö, semvoru