Dvöl - 01.07.1938, Síða 6

164
-« '
DVÖL
ég hefi engan mann séð eða talað
Við í þenna helvítis-óra-tíma. Og
þig langar að vita allt um mig.
Nú eigum við að lifa lífinu hér
saman. . . .“
Hann þagði og beið eftir sams-
konar trúnaði frá hinum .En Kel-
ler sagði ekki aukatekið orð.
„Hvað er svo af þér að segja,
lagsmaður?“ spurði Lenoir að
lokum.
„M.ér“, sagði Keller og yppti
öxlum. „Af mér er ekkert að
segja. Við erum hér. Pað er allt
og sumt. Þú skilur mig kannske,
ef ég segi þér, að ég hefi ekki
verið neinn Iukkunnar pamfíll, og
að ég hefi mínar eigin ástæður
fyrir því, fa, ð næstu sjö árin kæri
ég mig ekkert um að koma til
Evrópu. Ég á ekkert nema fata-
druslurnar, sem ég stend í. í ö41-
um heiminum fyrirfinnst ekki ein
einasta sála, sem ekki er nákvæm-
lega sama, hvar í fjandanum ég
er niðurkominn“. Og litlu síðar
bætti hann við: „Minn heimur er
nú hér hjá þér, kunningi“.
Hann stóð upp, leit í kringum
sig og endurtók:
„Hann er hér“.
Lenoir reis einnig á fætur.
„Mér virðist að við verðum nú
að standa saman í bílðu og stríðu
fysrt um sinn að minnsta kosti.
Ég og þú. F»ú og ég. Á því er
enginn munur. Eigum við að
sverjast í fóstbræðralag?“
Þeir sórust í fóstbræðralag og
tókust hátíðlega í hendur. Þeir
höfðu gert með ^ér heilagan
samning.
Síðan liðu dagarnir framhjá í
blýþungu, endalausu tilbreyting-
arleysi og ekkert gerði einn þeirra
öðrum frábrugðinn nema skipt-
ing árstíða og veðurlags og öflun
daglegra nauðsynja. Fóstbræð-
urnir töluðu sjaldan um sína fyrri
æfi; sá tími var því nær gleymd-
ur. Lenoir var í sjöunda himni.
Nú var hann ekki lengur einn.
Nú var hann ekki Iengur fórnar-
dýr þunglyndisins, sem stundum
hafði gripið hann svo ómjúkum
tökum.
Þessum tveimur mönnum kom
ágætlega saman. Hinn gagnkvæmi
skilningur þeirra var svo fullkom-
inn sem verða mátti. Þeim varð
aldrei sundurorða og þeir skildti
aldrei. Þeir björguðu hvor öðr-
um úr lífsháska oftar en einu
sinni. Þeir hjúkruðu hvor öðrutn,
ef veikindi bar að höndum, og
það litla, sem hvor um sig átti,
var notað til sameiginlegra þarfa
beggja. Þeir börðust hlið við hlið
gegn sultinum og forðuðiu hvor
öðrum frá því að drekka of mik-
ið af romminu. Ekkert skyggði
á vináttu þeirra.
Það liðu venjulega tvö eða þrjú
ár milli þess sem skip komu til
eyjarinnar. Þau vörpuðu akker-
um skammt undan landi og áttu
síðan viðskipti við firmað „Len-
oir Keller & Co.“. Þetta nafn var
samkvæmt hugmynd frá Lenoir.
Hann sagði, að það væri dálítið