Dvöl - 01.07.1938, Síða 8

166
D V Ö L
„Eins og við vitum nokkurn
skapaðan hlut! Hingað hafa engin
skip komið ámm saman“.
Ameríkumaðurinn fræddi þá að
lokum um allt, sem gerzt hafði í
heiminum síðan í ágústmánuði
1914. Hann sagði skipulega og
hlutdrægnislaust frá atburðunum
í sömu röð og þeir höfðu átt sér
stað. Hann gat þess, hvenær og
hvar helztu orusturnar hefðu
verið háðar, hann skýrði frá loft-
árásum, innrásum í borgir ogfalli
þeirra í liendur óvinanna, og hann
nefndi nöfn skipa, sem sökkt hefði
verið með tundurskeytum.
Eyjabúar hlustuðu þöglir á ó-
kunna manninn og göptu af undr-
un.
Legar Ameríkumaðurinn liafði
lokið erindinu, fór hann aftur út
að skipinu, og það hélt leiðar
sinnar.
Degi var tekið að halla. Lenoir
og Kellcr gengu til kofa síns.
Hvorugur mælti orð frá vörum.
„Lagleg saga a-tarna“, sagði
Keller allt í einu.
Lenoir gekk nokkur skref áður
en hann svaraði.
„Já, það er satt. Okkur leið hér
ágætlega og skorti ekkert", sagði
hann loks.
„Öjá . . . . Og á meðan er í Ev-
rópu .... Þvílíkt athæfi! En samt
sem áður, cf við værum. í þeirra
sporum, við hinir ... Já, þvílíkt
athæfi! Hver er tilgangurinn með
þessu öllii?''
„Um livað ertu að (ala — „við
hinir“? ... Þú! . . Þú! þú ert
nú aldrei annað en Þjóðverji!“
„Já, ég er Þjóðverji . . . Og
hvað með það?“ sagði Keller ögr-
andi.
Þeir litu hvor á annan. Annar-
legur svipur birtist á andlitum
þeirra. Svipur, sem ekki hafðisézt
þar fyr. Eitthvað nýtt og voldugt
var komið upp á milli þeirra,
eitthvað, sem kom langt, langt
að; utan frá endimörkum heims-
ins, frá vígvöllunum, brennandi
borgunum, eyðilögðu ökrunum,
þorpunum, sem lágu í rústum; frá
öllum þjáningunum, allri angist-
inni, öllum hinum heljarþunga,
takmarkalausa harmi.
En vaninn og vináttuböndin
höfðu þá á valdi sínu, svo að þeir
skildu ekki, að hinum sundurlausu
og ruglingslegu tilfinningum, sem
nú gerðu vart við sig hjá þeim,
skaut upp úr Iöngu liðinni fortíð;
það voru tilfinningar, sem höfðu
verið nærri gleymdar, en vökn-
uðu nú á ný og létu til sín taka.
„Þetta er verra en árið 1870“,
tautaði Lenoir. „Samt dálítið á
annan veg“.
„Uss! Þettabreytir engu“, sagði
Keller og reyndi að brosa, þótt
ekki tækist honum að leyna
beiskjunni í röddinni. „Og þó að
Þýzkaland þurrki Frakkland út,
j)á rnyndi það engu rask'a í sam-
búð okkar hér“.
„Nei, heyrðu nú til!“ hrópaði
Lenoir. „Að þessu sinni verðið
það nú þið, sem látið í minni