Dvöl - 01.07.1938, Síða 21

D V ö L
179
Hann rétti dyraverðinum blóm-
in.
„Viljið þér gjöra svo vel og
bera þetta upp fyrir mig“. Svo
gekk hann inn um hliðið. Hann
ætlaði' sér að hlaupa upp tröpp-
urnar, sem lágu að aðalinngang-
inum, en uppgafst á miðri leið,
og þegar hann var kominn inn
í anddyrið, blés liann eins og
smiðjubelgur.
Þegar honum var vísað inn í
salinn, tók hann eftir því, að út
úr svip allra mátti lesa undrun og
vandræði. Samtalið hafði hætt og
allt orðið hljótt, þegar prófess-
orinn birtist í dyrunum.
Prófessor Gori var líka yfir sig
undrandi, og stóð eins og negld-
Ur upp við dyrastafinn. Hann
horfði flóttalega umhverfis sig og
fannst hann vera eins og á milli
tveggja elda.
Allir gestirnir voru vinir, kunn-
ingjar og ættingjar brúðgumans.
Gamla frúin þarna hinumegin var
sennilega móðir lians, og þessar
tvær til hliðar við hana voru ef
til vill systur lians eða frænkur.
Prófessorinn hneigði sig klunna-
lega eins og fíll. En, herra trúr!
Nú brakaði og brast í saumunum!
Hér var liann þó í laglegri klípu.
Hann leit á fólkið til þess að vita,
hvort nolkkur hefði tekið eftir
saums'krattanum undir hendinni.
Það tók enginn undir kveðju
hans, eins og að hún væri alger-
lega óviðeigandi á þessari sorgar-
°g alvörustund.
Nokkrir gestanna stóðu í hnapp
umhverfis ungan mann, sem Gori
fannst hann þekkja sem brúðgum-
ann.
Hann skálmaði því beina leið
til hans. „Herra Grimi?“
„— Fyrirgefið, herra, Migri“.
„Já, auðvitað Migri! Hugsið yð-
ur. Ég hefi í allan dag verið að
reyna að grafa upp nafnið yðar.
Ég gat upp á Grimi, Mitri og
Griti, en Migri datt mér ekki í
hug. Þér verðið að afsaka. Ég er
prófessor Fabio Gori. Þnð var ég,
sem — — —“.
„Það gleður mig“, greip mað-
urinn kuldalega fram í. En skyndi-
lega var eins og honum kæmi
nokkuð nýtt í hug.
„Já. Gori —. Já, auðvitað! Það
eruð sem sagt þér, sem eruð —
ja, hvað skal segja — upphafs-
maðurinn, já, upphafsmaðurinn —
eða hin raunverulega orsök þessa
raunalega brúðkaups. Bróðir minn
hefir sagt mér, að — — —“.
„Hvað! Afsakið! Svo að þér er-
uð bróðir — —“.
„Garlo Migri, já“.
„Gleður mig mjög mikið. Þið
eruð svo fjarskalega líkir. Þér
verðið að afsaka, herra Gri —
nei, herra Migri. Þér verðið að
fyrirgefa, því að þetta kom yfir
mig eins og þruma úr heiðskíru
lofti“.
Migri bandaði óþolinmóðlega
með hendinni. „Mætti ég kynna
yður fyrir móður minni?“
„Með sérstakri ánægju“.