Dvöl - 01.07.1938, Page 35

D V Ö L
193
í míðjum ljóma lífsíns sals
hann ljós þítt blæs af kveíkí . . .
Það geríst fyrír formsíns sök,
— þér fínnst það ekkí neítt.
Svo tekur víð þér tómíð eítt.
Þín torfa er græn o§ fögur,
og gleymskulíknar lín er breítt
á lífsíns hermdargjöf.
Þín hönd með gamla hríngnum skreytt,
hún hvítnar, verður mögur,
en ekkí neíns þú verður var
í væirí, djúprí gröf.
Þú þráír enga árdagsbrún,
en eins og ÞYrnírósa
þú sefur — ekkí í öld sem hún,
en ennþá meíra en það.
Þú lítur enga árdagsbrún,
og auðnu máttu hrósa.
því nógu þungt var þá um gang
í þennan næturstað.