Dvöl - 01.07.1938, Page 37

D V Ö L
105
aði upp stórum rykstólpum á leíð
sinni.
Hún gat ekki lengur lesið
sálmana. Hún tók ofan gler-
augun sín og lét þau milli blað-
þnna í þykku bænabókinni sinni,
stóð á fætur og gekk inn í her-
, bergi dóttur sinnar.
„Hvað segir þú um . .
Hún lauk ekki við setninguna.
Dóttir hennar var þar ekki.
Gamla konan rannsakaði her-
bergið, leit inn í eldhúsið, fór
síðan aftur inn í herbergið. Hatt-
ur dóttur hennar var ekki á sínum
stað. Með titrandi hendi opnaði
hún skápinn. Síðtreyjan var far-
in.
Hún hafði farið! Og þó hafði
hún varað dóttur sína við því
að fara út í dag — hún hafði
sagt, að hún yrði umfram allt
að vera heiina á sabbatsdegi iðr-
unarinnar, mætti þá ekki fara til
trúvillingsiins, stúdentsins fyrr-
verandi.
Hennar aldraða andlit varð
skuggalegt eins og himiíninn úti.
Og hjarta hennar varð hamstola
eins og stormurinn. Hún fór rann-
sakandi augum um herbergið, ei;ns
og hún væri að leita að eiinhverju
til þess að svala á reiði sinni,
einhverjum til að berja, einhverju
til að brjóta.
„Hún á ekki skilið að vera dótt-
ir mín lengur!“ kallaði hún upp
yfir sig ofsalega, og hún fórnaði
höndum til himins.
Hún iðraðist ekki formæling-
anna, sem komið höfðu fram á
varir hennar þennan hátíðlega
sabbatsdag. Á þessari stundu var
hún þess albúin að formæla og
æpa með beiskum orðum. Hún
hefði getað gripið í hárið á henni
og löðrungað hana miskunnar-
laust.
Allt í einu kastaði hún sjali
yfir höfuðið og rauk út úr hús-
inu.
Hún vildi ná þeim báðum og
gera illan enda á ferli þeirra
beggja.
Leiftur af eldingu sundraði
skýjunum; á . eftir berg-
málaði þruman. Síðan komu eld-
ingarnar hver af annari og þrum-
urnar gengu án afláts. Ein eld-
ingin annari bjartari, ein þrum-
an annari hærri.
Skelfing fólksins óx. En að
þrumuveður skyldi koma á sabb-
atsdegi iðrunarinnar, og það
svona djöfullegt! Hjörtu allra
voru snortin. Hugir allra lyftust
í bæn.
En Cheyne gamla tók varla
eftir því.
Vindurinn fyllti augu hennar af
ryki, reif af henni sjalið, blés
upp um hana pylsunum og ólag-
aði hárkolluna á gamla höfðinu
hennar.
Hún hentist áfram og gleymdi
öllu.
Hún hvorki sá né heyrði neitt
umhverfis sig. Hið innra með
henni var æðisgengið þrumuveð-
ur, stormurinn og eitthvað óþekkt