Dvöl - 01.07.1938, Page 61

D V Ö L
219
um þekkingarinnar var þrýst þar
saman. Ég gleymdi snjónum, og
ég gleymdi að ég og Idahogamli
vorum óvinir. Hann sat á fótskemli
og las með andlitsdráttum, sem
j£eislu$u í senn blíðu og leyndar-
dómi fram á milli brúnna skegg-
broddanna.
„Idaho“, sagði ég, „hvernig er
bókin þín?“
Idaho hlýtur að diafa gleymt
sér, því að hann svaraði án alls
hrottaskapar eða vonzku: „Það
Iýtur út fyrir að vera bók eftir
Hómer K. M.“.
„Hvaða Hómer K. M.?“ spurði
eg-
„Bara Hómer K. M.", svaraði
hann.
„Þú lýgur“, sagði ég, gramur
yfir því að hann ætlaði að reyna
uð leikla á mig. „Það gerir enginn
að setja upphafstafina á fornöfn-
uni sínum á bækur. Ef hann heitir
Hómer K. M. Spoopendike eða
Hómer K. M. Mc Sweeny eða
Hómer K. M. Jones. Hversvegna
skýrir þú ekki frá jrví eins og al-
niennilegur ma'ður í stað þess að
Híta endann af því eins og kálfur,
sem nagar af skyrtuermi úti á
Þvottasnúru?“
j,Eg segi þér alveg eins og er,
Sandy'', svaraði Idaho rólega. „Það
er bók með kvæði í eftir Hómei'
K- M. Ég komst ekki vel inn í efni
þess til að byrja með, cn það er
samt samhengi í því, aðcins ef
niaður tekur eftir jiví. Ég vildi
ekki selja þessa bók þó að égfengi
fyrir hana tvær rauðar ábreiður“.
„Ég get vel unnt þér hennar“,
svaraði ég. „Það sem ég girnist,
er óhlutdræg frásögn um sannindi,
sem andinn getur glímt við, og
það lítur út fyrir að ég hafi fundið
eina slíka í bókinni, sem kom í
minn hluta“.
„Það sem þú hefir fengið eru
skýrslur“, sagði Idaho, „lélegasta
grein bókmenntanna, sem til er;
j>ær munu eitra sál þína. Heldur
kýs ég hugsunarhátt K. M. gamla.
Ég held lielzt að hann hafi verið
vínsali. Hann er stöðugt að drekka
skál iðjuleysisins og hann virðist
hafa hneigzt til þunglyndis, en
hann mýkir sorgir sínar meðvíni,
og það svo rækilega, að þegar
hann úthellir mest úr skálum reiði
sinnar, virðist hann vera að bjóða
manni að drekka með sér. En
þetta er skáldskapur. En ég fyr-
irlít þennan durg, sem hefirskrif-
að þína bók, og reynir að fræða
mann um fet og þuinlunga. Og
hvað viðkemur hinum heimspeki-
legu skoðunum á fyrirbrigðum
náttúrunnar, þá gerir K. M. gamli
það miklu betur en þessi náungi
þinn, bæði hvað efnisskipun og
viturleika snertir“.
Svona leið tíminn hjá okkur Ida-
ho. Dag eftir dag höfðum við
ekkert til að stytta okkur stundir
við annað en bækurnar. Hríðin
vcitti okkur báðum sannarlega
heilmikla menntun. Þegar snjór-
inn tók að bráðna, hefði fólk get-
að komið til mín og spurt: