Dvöl - 01.01.1941, Side 7

Tvö kraftaverk
Eflir Grazia Ueledda
Kristinn Stefánsson, cand. theol., þýddi
Zia Batóra einblíndi á talna-
bandið í hendi sér og kleif bratt-
an stiginn, sem lá frá þorpinu
Bitti upp að Frúarkirkj unni —
kirkju kraftaverkanna. Sú kirkja
var íburðarlaus, en fræg um alla
Sardiníu og dró nafn sitt af hinum
mörgu kraftaverkum, sem gerð-
ist innan veggja hennar.
Sú skýring, að fyrirbærin, sem
gerðust fyrir framan hið látlausa
altari kirkjunnar, ættu að líkind-
um rót sína að rekja til trúarofsa
íólksins, eða væru að minnsta kosti
stórlega ýkt af alþýðlegri hjátrú,
hindraði það ekki, að stórir hópar
af fólki, sem þarfnaðist andlegrar
eða líkamlegrar næringar, flykktist
til Bitti allan septembermánuð til
þess að taka þátt í hátíðahöldunum
til heiðurs hinni máttugu guðs-
móður.
Þessi hátíð var ein af fáum há-
tiðum ársins, sem hönd tímans
haggaöi ekki við. Enn blés hún
mönnum lotningu i brjóst og varð-
veitti forna frægð. Menn lögðu land
undir fót, fóru yfir fjöll og dali,
til þess að komast til helgidóms
hinnar máttugu guðsmóður. Aldrei
brást það, að hún gæfi á hverju
ári nýja sönnum um mátt sinn.
Zia Batóra var trúr aðdáandi
hinnar máttugu guðsmóður. Fyrsta
mánudag hvers mánaðar lagði hún
af stað upp stíginn, sem lá til kirkj-
unnar. Alla leiðina taldi hún perl-
urnar á talnabandi sínu, og í kirkj -
unni kraup hún á kné kvelds og
morguns þá þrjá daga, sem há-
tíðin stóð, og baðst fyrir af miklum
innileika. Hún gaf auk þess pen-
inga til messugerða, skrúðgangna
og helgisiðahalds. Hún ákallaði
hina heilögu guðsmóður og bað um
kraftaverk. Hún bað um frið í sár-
þreytt og órótt hjarta sjálfrar sin,
frið þegar í stað, en ávallt án ár-
angurs. Dagar og mánuðir liðu,
messa var sungin eftir messu, helgi-
athafnir og skrúðgöngur fóru fram,