Dvöl - 01.01.1941, Síða 11

D VÖL
5
„En verði illi andinn rekinn út
af stúlkunni, ætli hann reyni þá
ekki að fara inn í líkama einhvers
annars?“ spurði Batóra.
„Það veit ég ekki. En geri guðs-
móðir kraftaverkið á annað borð,
mun hún láta þaö verða fullkom-
ið og reka illa andann burt af
jörðunni fyrir fullt og allt. Ef til
vill mun hún af miskun sinni
leyfa honum að vera í hreinsunar-
eldinum."
Guðsþjónustan hófst. Allir risu
úr sætum sínum. Hitasvækjan í
kirkjunni var óþolandi, en eftir-
vænting þess, að viðhafnarsiðirn-
ir byrjuðu hélt öllum heilluðum.
En á Batóru hafði þetta errgin
áhrif. Andlit hennar var fölt og
hitaveikiglampi skein úr augun-
um. Og þó að hún horfði í áttina
til altarisins, sá hún eitthvað allt
annað en það, sem hún horfði á.
Nálægt Batóru stóðu þrjár kon-
ur uppi á bekk. Ein þeira hélt á
búlduleitu ungbarni með rósrauð-
um kinnum. Hlátur og gáski litla
barnsins skemmti konunum og
stytti þeim biðina. Unga móðirin
var föl og mögur, en engu að síð-
ur bar svipur hennar merki um
mikla fegurð. Það var Sadurra.
Hún var veikluleg og tötrum
klædd. Sadurra fann kalt og af-
skiptalaust viðmót móður sinnar.
Hún varð að neyta allrar orku til
þess að verjast gráti.
„Ekki svo mikið sem eitt augna-
tillit vegna litlu stúlkunnar minnar,
sem er svo fögur og heitir auk
þess í höfuðið á afa hennar sál-
uga,“ hugsaði hún. Nei, móðir
hennar var efalaust utan við sig
af reiði og bað bölbæna yfir hrokk-
inhærðum kolli sakleysingjans.
Við þá hugsun gat Sadurra ekki
lengur varizt gráti; hana langaði
til að fara út úr kirkjunni.
En Batóra bað barninu engra
bölbæna. Návist þess mildaði
jafnvel reiðina, sem nærvera
Sadurru hafði æst upp í henni.
Hún hafði aldrei séð barnið fyrr
og hafði ekki gert sér grein fyrir
því, hversu mjög hún gát orðið
snortin. Þetta var líka í fyrsta
skiptið, sem hún sá dóttur sína,
síðan hún giftist.
En hvað hún var orðin breytt!
Hún var líkust beiningamanni
Hún líktist.... Zia Batóra hafði
enn ekki rannsakað dýpstu til-
finrtingar sínar. ÍJn'dir yfirborði
reiði og haturs kunni ef til vill
að leynast ofurlítil samúð með
dóttur hennar.
„Heilaga 'guðsmóðir! Ó, hvað
barnið er fallegt; en hvað augun
i því eru lík og 1 afa þess. Nei, nei,
þau likjast meira í hina and-
styggilegu ætt Nieglia.“
Guðsþjónustunni miðaði áfram.
Bjallan hringdi og boðaði upp-
hafningu brauðsins, og skyndilega
varð dauðaþögn í kirkjunni. Bat-
óra bað, en aðeins méð vörunum.
Hún vissi ekkert, hvað frám fór, en
var sér meðvitandi um ósam-
hljóma raddir í sál sinni. Reiði,
auðmýking og iðrun; gremja og