Dvöl - 01.01.1941, Side 24

18
DVÖL
Og* viiidnrlnii þýtnr
Eftir Itikard Long
Jón IJelgason þýddi
Háátt og kuldi dag eftir dag,
austanbitra, næðingur og grimmd-
arfrost. í langan tíma hefir ekki
komið dropi úr lofti. Allt er þurrt
og kalt, gaddfreðin jörðin glymur
undir fótum. Það er eins og járn-
uðum skóm sé stigið á klöpp. Jörð-
in, sem var þögl og mjúk og spor-
aðist af skónum og ataði þá auri og
eðju, er orðin hljóðbær og hörzluð,
hún lætur hart mæta hörðu, og er
nístingsköld undir il að finna. Og
sporin, sem við stigum meðan þíð-
an var, gapa við okkur frá frosinni
jörðinni, grá og hæðnisleg, eftir
stóra fætur og smáa, netta fætur
og klunnalega, breiða fætur og
snúna, tilvalið íhugunarefni handa
þeim, sem unir við slíkt og má vera
að því.
Það er moldrok. Mekkinum lýst-
ur út úr krókum og kimum, úr
öskutunnum og sorphaugum 1
þröngum húsasundum, allt fýkur
saman í hrúgu, blandað hrossataði
og óhreinindum, sem urizt hafa
upp úr götunni undan fótum
manna. Úr öllum áttum kemur
rykið, alls staðar að í löngum strok-
um, svo að enginn getur hjá þvi
sneitt. Það umlykur bæinn mistri:
þessum andstyggilega mekki, sem
fyllir augun, sezt fyrir brjóstið og
gerir mann þurran og sáran i
kverkum. Það berst víðar og lengra,
lykst um alla eins og voð, þurr og
köld og öskugrá; vetrarflík, sem
hvorki veitir værð né yl. Og vind-
urinn þýtur.
Hann kemur úr norðri, frá jökul-
breiðunum norðar öllu lífi, frá hel-
kulda, norðurljósum og órofaþögn.
Leið hans lá yfir sléttur Rússlands,
hann hefir blásið meðal Samojeda
og Kvena, hann hefir þotið yfir
jöklana í Noregi, og sem hann æddi
meðfram sænsku vötnunum, þreif
hann í trjátoppana og sleit stærsta
tréð upp með rótum af einskærum
fögnuði. Hann er æskuör, stund-
um dálítið hvatvís, og ræður ekki
við sig fyrir æringjahætti og niður-
bældum hlátri. Hann hrekur
skarnið á undan sér, sópar því sam-
an í snotrar hrúgur, og þegar
minnst varir, blæs hann á, hrúg-
urnar og þyrlar öllu saman framan
í þig, fyllir nef og munn-v.dustið
sezt upp i þig og þú by^ar að
hnerra: guð hjálpi þér. •
Á meðan þú stendur þarna, ráð-
villtur og blindaður, feykir hann af
þér hattinum og skoprar hon-
um niður götuna, ef til vill fer
hann í sjóinn, kannske undir spor-
vagn, hver veit hvar hann lendir?