Dvöl - 01.01.1941, Síða 39

DVÖL
33
sem þær eru á þeim stað, sem þeim
er ætlaður til frambúðar. Öllu ill-
gresi þarf að eyða jafnskjótt og á
því bólar. Mjög flýtir það vexti
trjánna, ef þau eru vökvuð með
áburðarvatni einu sinni eða tvisvar
fyrri hluta sumars. Undir haustið
þarf að hlú sérstaklega vel að þeim
plöntum, sem gróðuirsettar hafa
verið um vorið. Einfaldast er að
gera það með því að leggja tvær
torfur þétt upp að hverri plöntu,
til þess að holklakinn geti síður
lyft þeim upp og bylt þeim við.
Plöntur, sem eru á öðru ári eða
eldri, þurfa venjulega ekki slíkrar
aðhlynningar við, en þar sem mik-
il holklakahætta er, er þó vissara
að leggja líka torf að þeim.
Til hirðingar telst einnig að eyöa
skordýrum af trjám og runnum.
Eru mjög einföld ráð til þess að
eyða maðki og lús, sem stundum
sækir mjög á trén. Eru til þess not-
uð „arsenik"- og „nicotin“-lyf, sem
úðað er á þau. En með því að slík
lyf er erfitt, eða jafnvel ómögulegt,
að fá, eins og nú standa sakir, má
neyta annarra bragða, þótt þau
gefi ekki jafngóða raun. Þunnt
grænsápuvatn getur eytt þessum
kvikindum nokkuð, og geta menn
reynt að blanda ofurlitlu af tó-
bakslegi í sápuvatnið, til þess að
vinna betur bug á lúsinni. Sjálf-
sagt er að prófa sig áfram og byrja
theð nógu daufar upplausnir, til
þess að eigi sé hætta á að blöðin
skemmist.
Þegar trén vaxa upp, kemur að
því að grisja þarf. Grisjunin er
fólgin í því að gefa beztu og feg-
urstu trjánum svigrúm, svo að þau
geti breitt úr krónu sinni á eðli-
legan hátt. Standi tvö tré svo þétt
saman, að krónur þeirra séu farn-
ar að aflagast, verður miskuhnar-
laust að nema annað tréð á brott.
Meðan trén eru lítil og hafa ekki
náð mannhæð, er mjög auðvelt að
flytja annað þeirra burt með rót-
um og koma því fyrir annars stað-
ar. En úr því að trén eru orðin
stærri en það, er ekki treystandi
á, að flutningurinn tákist. Samt
má ekki hika við að nema þau tré
burt, sem eru þröskuldur í vegi
þeirra, sem fegri eru. En við grisj-
un verður að gæta þess, að tré, sem
standa í útjöðrum trjálunda, má
mjög lítið skerða. Ef það reynist
óhjákvæmilegt, verður að gera það
með mestu varúð og aðeins taka
mjög lítið af limi i hvert sinn.
Ég hefi víða orðið þess var, að
fólk hefir hneigð til þess að af-
kvista tré langt upp eftir stofni.
Slíkt er af mesta misskilningi gert.
Trén eiga að standa nokkuð þétt
i uppvexti, því að þá afkvista þau
sig sjálf. Þess vegna er eigi vert
að vera of bráðlátur um grisjun.
Of mikil grisjun veldur meira tjóni
en of lítil grisjun.
Niðurlag.
Ég hefi nú minnzt á það helzta,
sem hægt er að drepa á í stuttu
máli um trjárækt við hús og bæi.
Ýmislegt hefir orðið út undan og