Dvöl - 01.01.1941, Qupperneq 44

38
DVÖL
„Jú-jú“, sagði ég. „Drottinn og
hópar af rauðum hundum í Chi-
cago“.
Daginn eftir kom lögfræðingur-
inn til bæjarins. Það var á þriðju-
degi. Réttarhöldin áttu að hefjast
næsta mánudag. Það fyrsta, sem
hann gerði, var að biðja um frest.
Þeir gáfu honum frest einn dag í
viðbót, frest til þriðjudags.
Hann var lítill, sköllóttur náungi
og hét Donovan. Hann hafði borg-
arbrag á sér. Enginn hafði hann í
hávegum í Warrenstown. Fyrsta
deginum eyddi hann við að tala
við Skarða I klefanum. Síðan fór
hann til Tallulah og var þar í tvo
daga og kom aftur á föstudags-
kvöld. Eftir það var hann í her-
berginu sínu I gistihúsinu mestall-
an tímann. Öðru hvoru kom hann
samt til að tala við Skarða. Þeir
sátu þá saman á fletinu og töluð-
ust við lágt og rólega, eins og þeir
væru bræður. Einu sinni borðaði
hann meira að segja með negran-
um.
Þriðjudagurinn var merkisdagur
í Warrenstown. Það var ekkert
kennt í skólanum, og það voru víst
ekki nema sex búðir opnar í öllum
bænum. Strax klukkan fimm um
morguninn safnaðist fólkið í hópa
og beið fyrir utan dómshúsið. Þeg-
ar ég opnaði dyrnar klukkan 9, hélt
ég, að það ætlaði að gera út af við
mig. Það þjösnaðist áfram eins og
gripahjörð. Og það var ekki þar
með búið. Fólkið flykktist að úr öll-
um áttum utan úr sveitunum. Það
kom jafnvel sérstök fólksbifreið frá
Tallulah. Ég býst við, að það hafi
verið einhver mesti dagur, sem hér
eru dæmi um.
Á mínútunni klukkan tíu kom
Vickens dómari og barði í borðið,
til þess að lægja hávaðann. Það
varð dauðaþögn, eins og allir hefðu
misst málið á einu augnabliki. Að-
eins einn náungi aftan til í salnum
hafði ekki heyrt þagnarmerkið.
Hann hló lengst niðri í maga. Það
hljómaði skrítilega þarna í kyrrð-
inni, og allir fóru að hlæja að
honum. Dómarinn varð að berja
í borðið aftur.
Ég hefi aldrei séð svo fullan sal
á æfi minni. Warrenstown-dóm-
húsið er nú ekki ýkja stórt, en það
hljóta að hafa verið um þúsund
manns í því. Fólkið þjappaði sér
þétt saman á bekkjunum uppi á
efstu röð. Aftan til hafði hópur
manna smeygt sér inn fyrir dyrnar.
Þeir voru allir berhöfðaðir eins og
þeir væru við altarisgöngu. Allir
gluggarnir voru opnir og fjórir til
fimm náungar sátu í hverri glugga-
kistu. Allir voru glaðlegir á svipinn,
eins og þeir væru að bíða eftir góðri
kvikmynd. Hamarshöggin táknuðu
það sama og þegar ljósin eru
slökkt. Eftir þriðja höggið hóf
dómarinn mál sitt, og þá byrjaði
leikurinn.
Fyrst stóð Matt Harris upp. Það
var heitt í veðri og svitaþefur í
salnum. Áður en Matt hóf mál sitt,
bað hann dómarann um leyfi til að
fara úr jakkanum. Dómarinn leyfði