Dvöl - 01.01.1941, Síða 46

40
DVÖL
vel til þess. Klukkan þrjú komu
kviðdómendurnir aftur inn. Þeir
voru dálítið velktir, eins og þeir
hefðu sofið í fötunum alla nóttina.
Þegar yfirheyrslurnar byrjuðu
aftur, tók Donovan við. Hann var
svalur eins og janúarmánuður, með
harðan kraga og glansandi skó að
borgarhætti. Engum gazt vel að
honum, og hann vissi það vel sjálf-
ur.
Vitnin voru öll leidd inn í stúk-
una, og hann spurði þau á sama
hátt og Matt, aðeins rólegar. Hann
hafði nokkur af sínum vitnum lika,
tvo negra og verkstjórann við jám-
brautarlagninguna í Tallulah. Þeir
svöruðu spurningum hans og hann
sagði: „Þakka yður fyrir,“ og kall-
aði á þann næsta. Hann varð aldrei
æstur. Hann var sannarlega dauf-
ari í dálkinn en Matt.
Þegar hann hafði lokið við að
spyrja Milly og negrann, tók hann
til að ganga fram og aftur fyrir
framan kviðdómarastúkuna. Hann
talaði lágt, að hálfu við sjálfan sig
og að hálfu við kviðdómendurna.
Fyrst minntist hann á, hve trúaður
negrinn væri. Það hafði nú ekki
mikið að þýða. Allir vita, að fyrir
negrum er trú ekkert annað en orð
og dans. Donovan rakti samt sem
áður æfiferil hans, áður en hann
minntist á Milly. Það var svo að sj á,
sem hann hefði grafið upp ein-
hverjar sögusagnir um samneyti,
sem Milly hafði haft i vor sem leið
við einhvern strák, sem vann í ný-
lenduvöruverzlun Greenes. Strák-
urinn hafði skroppið til New Orle-
ans í síðasta mánuði, en ekki komið
aftur. Donovan hafði fengið Milly
til að játa það, meðan hún var í
vitnastúkunni. Nú spurði hann
kviðdóminn, hvort það væri ekki
mögulegt, að Milly ásakaði negr-
ann til þess að bjarga mannorði
sínu. Þetta vakti nú enga undrun;
þetta er alltaf segin saga í nauðg-
unarmálum negranna. En samt
sem áður hafði Donovan nokkuð
góð rök, þar sem strákurinn hafði
stokkið á burt úr bænum.
Klukkan fimm fór að skyggja,
svo að ég varð að kveikja ljósin.
En það var enginn asi á Donovan.
Hann fór sér hægt að öllu. Það
virtist, að því ókyrrari sem áheyr-
endurnir urðu, því hægar talaði
hann. Þegar næstum var liðið að
því, að kviðdómurinn átti að setj-
ast á rökstóla, byrjaði hann að
sanna, að það væri ekki minnstu
líkur til þess, að negrinn væri sek-
ur. Því næst staðnæmdist hann
fyrir framan kviðdóminn, kyrr eins
og dauðinn. Það hefði mátt heyra
títuprjón detta; menn vissu, að nú
hafði hann næstum lokið máli slnu.
„Hver maður er saklaus þangað
til sekt hans er sönnuð“, sagði
Donovan, „og þér getið ekki sak-
fellt saklausan mann“.
Jæja, þeir gerðu það ekki heldur
á endanum. Yfirheyrslurnar héldu
áfram i tvo daga ennþá. Seint á
fimmtudaginn settist kviðdómur-
inn á rökstóla. Þeir sátu aðeins í
tvo tíma. Þegar þeir komu inn, var