Dvöl - 01.01.1941, Síða 48

42
DVÖL
„Hvert?“ spurði ég.
„Við ætlum bara að taka okkur
svolitla ferð á hendur,“ sagði hann.
Ég þagði. Mel var að föndra við
bjórflöskuna.
„Fara í smáferð með negra, sem.
er með skarð í vöruna.“
„Það er ekki sæmandi fyrir mann
í minni stöðu,“ sagði ég.
„Ekki það? Ég hefi einmitt allt-
af haldið, að þú vildir sjá um að
réttlætið næði fram að ganga,
Willy.“
Jæja, við þráttuðum um þetta í
hálftíma eða lengur. Enginn mundi
vita, að ég hefði verið þar, sagði
hann, því að allir ættu að vera með
grímur. Venjulegur strigapoki, með
götum fyrir augun, myndi koma að
fullu gagni. Hann sagði, að það
væri ekki eins og verið væri að
brjóta lögin. Við værum einskonar
framherjar, sem framkvæmdum
réttlætið og héldum uppi heiðri
hvíta kynstofnsins. Eftir nokkra
stund sá ég, að hann hafði á réttu
að standa. Negrarnir í Warrens-
town voru orðnir of uppvöðslu-
samir, það þurfti að gefa þeim
ráðningu. Ég sagði honum, að ég
mundi koma með, aðeins til að líta
eftir því, að allt færi fram með
reglu.
„En ég vil ekki hafa neinar
kjaftasögur bendlaðar við mitt
nafn,“ sagði ég.
„Þér er óhætt að treysta mér,
Willy,“ sagði Mel.
Við tókumst hátíðlega í hendur
upp á það. Síðan tókum við sinn
whisky-pelann hvor og fórum af
stað. Ég fór út um eldhúsdyrnar.
Konan min hefði óskapazt, ef hún
hefði vitað hvert ég ætlaði.
Bifreiðin hans Mels stóð við hlið-
ið. Ég settist upp í aftursætið. Það
var niðamyrkur. Ég fann, að það
var hrúga af pokum á gólfinu.
Stuttu síðar kvaddi Mel konuna
mína og kom út um framdyrnar.
Ég veit ekki, hvað hann sagði henni
um mig.
Við fórum strax af stað. Við ók-
um í gegnum Warrenstown og út á
Baton Rouge-veg. Um það bil kíló-
metra utan við bæjartakmörkin var
rudd hliðarbraut til vinstri. Mel
sneri inn á hana. Hann slökkti ljós-
in og fór svo hægt, að við rétt að-
eins mjökuðumst áfram. Brátt
komum við að stórum akri. Vegur-
inn lá í kringum akurinn, en ekki
lengra. Þess vegna fór Mel svo
hægt; hann var hræddur um að
rekast á einhvern, sem væri að
koma til baka.
f fyrstu gat ég ekki áttað mig á
því, hvar við vorum. Þetta var
knattspyrnuvöllurinn, sem notaður
var á sunnudögum. í einu horninu
var stórt álmtré. Þar var annað
markið. Mel stefndi beint á það.
Þegar við nálguðumst, sá ég, að
þar voru átta eða tlu bifreiðar fyrir.
Þeim var öllum raðað við jaðar ak-
ursins, úti við skóginn. Við gerðum
eins. Síðan sátum við kyrrir og
biðum.
Öðru hvoru kom einn og einn bíll
í viðbót. Það var hægt að heyra