Dvöl - 01.01.1941, Side 49

D VÖL
43
urgið í vélinni, áður en þeir sneru
af þjóðveginum; það mátti heyra
til þeirra alla leiðina niður hliðar-
brautina. Síðan komu þeir allt í
einu út úr skóginum, eins og stór-
eflis svartar pöddur, og hossuðust
upp og niður í skorningunum.
Enginn hreyfði sig úr sæti sínu.
Hvergi var nokkurt hljóð að
heyra, nema í bifreiðunum, sem
voru að koma. Við Mel sátum kyrr-
ir; Mel í bifreiðarstjórasætinu og
ég í aftursætinu hjá pokahrúgunni.
Öðru hvoru supum við á. Mel hellti
í sig víninu. Hann varð fljótlega
drukkinn.
Ég fór að verða óþolinmóður. Mér
var leitt og fötin loddu við mig.
Whiskyið var afleitt. Mér lá við
uppsölu. Mel lá í framsætinu og
raulaði með sjálfum sér. Það hljóta
að hafa verið framundir tuttugu
bifreiðar, sem raðað var umhverfis
akurinn, en það var farið að líta
út fyrir, að ekkert mundi gerast.
Þá heyrðist hurðarskellur. Hann
hljómaði eins og smellur í keyri.
hað var eins og allt kæmist á
hreyfingu. Lítill maður kom þvert
yfir akurinn. Hann var með poka
yfir höfðinu, en ég gat ráðið það af
göngulaginu, að það var Jed Skin-
ner.
„Þakka þér fyrir, Mel,“ sagði
hann, þegar hann nálgaðist.
„Allt tilbúið?“ hvíslaði Mel.
„Já, allt tilbúið," sagði Jed. Rödd
hans var hálfkæfð inni í pokanum.
Hann rýndi forvitnislega inn í bak-
sætið. „Ég hélt þú værir einn,“
sagði hann við Mel.
„Allt í lagi,“ sagði Mel, „það er
félagi minn.“
„Nú,“ sagði Jed. „Sæll bróðir.
Gleður mig að þú komst með.“ Það
var engu líkara en við værum í
einhverju hófi.
Jed fór aftur að bifreiðinni sinni.
Það small í hurðinni. Vélin fór í
gang með urgi og surgi og bifreiðin
dragnaðist yfir akurinn. Tvær eða
þrjár fóru á eftir. Mel sneri sinni
við og bættist í lestina. Hinar voru
allar kyrrar á sama stað. Það var
eins og allir vissu, hvað þeir ættu
að gera.
Þegar við komum á þjóðveginn
aftur, kveikti Mel ljósin. Það voru
fimm kílómetrar að húsi negrans.
Ekkert lá á og við ókum hægt. Bif-
reiðarnar, sem á undan voru, fóru
eins hægt og þær væru í líkfylgd.
Því meir sem við nálguðumst á-
kvörðunarstaðinn, því hræddari
várð ég. Mel sat teinréttur í
framsætinu; hann starði á veginn
og sagði ekki orð alla leiðina. Ég
fékk mér vænan whiskysopa.
Við vorum ekki lengi. Við stað-
næmdumst um það bil hundrað
metra frá húsi negrans. Mennirnir
voru að fara út úr hinum bifreið-
unum. Þeir voru allir með hettur.
Ég fékk Mel poka. Síðan setti ég
annan á sjálfan mig og fór út. Við
lögðum af stað ofan eftir veginum
í einni röð og töluðum ekki orð.
Það var ljós í kofanum. Sýnilegt,
L