Dvöl - 01.01.1941, Qupperneq 57

D VÖL
dansaði stúlkan alein, búin feg-
ursta skarti. Hann sá undir eins,
að hún var í dansmeyjarbún-
ingi, þótt svo íburðarmikil klæði
hefði hann aldrei séð neina dans-
mey bera. Fegurð hennar, prúð-
búinnar um miðja nótt á þess-
um einmanalega stað, virtist þvi
nær yfirnáttúrleg; þó hafði dans
hennar jafnvel enn meiri áhrif á
hann. Hann tók að hugsa margt.
Þjóðsögninni um konur í tófu-
líki og átrúnaði bændafólks-
ins skaut upp í huga hans. En
Búddhamyndin pg helgiletrið
eyddu slíkum hugarórum, svo
að hann gat ekki annað en
blygðast sin fyrir flónskuna. Á
sömu stundu fékk hann sam-
vizkubit. Hann var að rýna á það,
sem honum hafði ekki verið ætlað
að sjá; það var skylda hans, gests-
ins, að draga sig bak við hlífina
undir eins. En þessi undrasýn
seiddi hann. Hann horfði á
hæfustu dansmeyna, sem hann
háfði nokkuru sinni augum litið,
það skildi hann með undrun og
fögnuði. Því lengur sem hann
horfði á hana, því meir töfraði
yndisþokki hennar hann. Allt í
einu gaf hún staðar til að kasta
roæðinni, losaði mittislindann og
faerði sig úr kyrtli sínum. Hún tók
viðbragð, þegar hún kom auga á
gestinn.
Hann bar óðar fram afsakanir.
Kvaðst hafa hrokkið upp af vær-
blundi við hratt fótatak og
°rðið skelkaður, mest vegna henn-
ar; staðurinn var svo afskekktur
og komin nótt. Hann játaði einn-
ig undrun sína yfir því, sem fyrir
augun hefði borið, og lýsti því,
hversu mjög það hefði hrifið sig.
»Ég bið þig að fyrirgefa mér for-
vitnina,“ mælti hann ennfremur.
ái
„Ég gat ekki annað en brotið
heilann um það, hver þú ert, og
hvernig þú hefir orðið svo frábær
dansmey. Ég hefi séð allar dans-
meyjar í Seikjó dansa, en veit þó
enga, ekki einu sinni í hópi þeirra
allra frægustu, sem jafnast á við
þig. Og ég gat ekki slitið af þér
augun, úr því að ég var einu
sinni farinn að horfa á þig.“
Fyrst í stað var hún reið, en
svipúr hennar breyttist við ræðu
hans. Hún settist brosandi fyrir
framan hann. „Nei, ég er ekki reið
við þig,“ mælti hún. „Það hryggir
mig aðeins, að þú skyldir hafa
horft á mig, því að ég er handviss
uin, aö þú hefir haldið, að ég væri
gengin af göflunum, þegar þú sást
mig dansa þarna aleina. Og nú
verð ég að segja öll tildrögin að
atferli mínu.“
Svo sagði hún sögu sína. Hann
mirintist þess, að hafa heyrt nafn
hennar, þegar hann var drengur,
tigið nafn víðfrægustu og dáð-
ustu dansmeyjar höfuðborgar-
innar, sem dag nokkurn hafði
horfið úr opinberu lífi, þegar hún
var á hátindi frægðar og fegurð-
ar. Ekki vissi fólk, hvað til þess
kom. En hún hafði flúið frá frægð
og auðæfum með ungum manni,
sem elskaði hana. Hann var fá-
tækur, en þau höfðu næg úrræði
til að lifa áhyggjulausu og nægju-
sömu sveitalífi. Þau reistu sér
hreysi á heiðinni og lifðu þar
hvort fyrir annað í mörg ár. Hann
dáði hana. Mesta gleði hans var að
sjá hana dansa. Á hverju kvöldi
lék hann nokkur fræg lög, en hún
dansaði fyrir hann. En vetur einn,
langvinnan og kaldan, veiktist
hann, og dó, þrátt fyrir nærgætni
hennar og hjúkrun. Síðan hafði
hún búið hér alein við endur-