Dvöl - 01.01.1941, Síða 58

minninguna um hann og tjáð
honum ást sína og lotningu með
iðkun þeirra fornu siða, sem
framliðnir eru heiðraðir með.
Hinar tíðkanlegu fórnargjafir hafði
hún á hverjum degi sett fyrir
framan minningarspjaldið, og á
hverju kvöldi hafði hún dansað
honum til skemmtunar eins og í
gamla daga. Sú var skýring þess,
sem ferðalangurinn ungi hafði
séð. Það var hræðileg ókurteisi,
bætti hún við, að hafa vakið ferð-
lúinn gest; en hún hafði dokað
við, þangað til að hún hélt, að
hann væri kominn í fasta svefn
og leitazt við að dansa ofur, ofur
léttilega. Hún vonaði, að hann
fyrirgæfi henni það ónæði, sem
hún hefði gert honum að óvilja
sínum.
Að sögulokum hitaði hún te, sem
þau drukku í sameiningu. Og svo
innilega bað hún hann að reyna
að sofna aftur, að hann gat ekki
undan því vikizt, og dró sig bak
við flugnahengið með mörgum
nýjum afsökunum.
Hann svaf vært og lengi. Sólin
var hátt á lofti, þegar hann vakn-
aði. Matur, jafn fátæklegur og
kvöldið áður, var reiddur fram.
Hann neytti lítils, þótt hann væri
svangur, því að hann hélt, að
stúlkan hefði klipið af morgun-
verði sjálfrar sín til að geta gefið
honum mat. Svo bjóst hann til
brottferðar. Hann bauð borgun
fyrir allt það, sem hann hafði
þegið og ónæðið, sem hann hafði
bakað henni, en hún vildi ekki við
neinu taka frá honum og sagði:
„Það, sem ég átti til að gefa þér,
var ekki peninga virði; ég hefi
aðeins gert þér lítinn greiða. Ég
bið þig að leitast við að gleyma
þeim óþægindum, sem þú hefir
orðið hér fyrir, en geyma þér í
minni góðan vilja þess, sem ekk-
ert hafði að bjóða.“
Hann reyndi enn að fá hana til
að þiggja borgun, en þegar hann
sá, að kergja hans var henni að-
eins til ama, kvaddi hann hana
með virktum og vottaði henni
þakklæti sitt með þeim fegurstu
orðum, sem honum duttu í hug.
Honum var söknuður i huga,
því að glæsibragur og háttprýði
stúlkunnar hafði heillað hann
meir heldur en hann hefði viður-
kennt fyrir nokkrum öðrum en
henni sjálfri. Hún vísaði honum á
götuslóða, sem hann ætti að
þræða, og horfði á eftir honum út
heiðina, þar til hann hvarf henni
sýnum. Að klukkustundu liðinni
var hann kominn á alfaraveg,
þar sem honum voru allar leiðir
kunnar. Þá fékk hann skyndilega
samvizkubit: Hann hafði gleymt
að segja til nafns síns. Hann dok-
aði við rétt sem snöggvast, en
sagði svo við sjálfan sig: „Gerir
það nokkuð til? Ég verð alltaf fá-
tækur.“ Svo skundaði hann á-
fram leiðar sinnar.
IV.
Mörg ár liðu, og tízkan breytt-
ist. Málarinn varð aldurhniginn.
En áður en hann komst á gamals
aldur hafði hann öðlazt mikla
frægð. Höfðingjar, sem dáðust að
listaverkum hans, kepptust um að
veita honum vernd sína, svo að
hann varð ríkur og eignaðist höll í
borg keisarans. Ungir listamenn
úr fjarlægum landshlutum gerð-
ust lærisveinar hans og þjónuöu
honum í öllum greinum og nutu
handleiðslu hans. Nafn hans var
á hvers manns vörum í landinu.
Það skeði eitt sinn, að gamla