Dvöl - 01.01.1941, Qupperneq 59

dvöl
63
konu bar að garði hans. Hún spurði
eftir honum. Þjónarnir svöruðu
henni illa, því að þeir héldu, að
þetta væri aðeins beiningakona,
svo fátækleg var hún til fara og
hrörleg að vallarsýn. En hún
mælti: „Ég get ekki borið erindi
mitt upp við neinn nema herra
ykkar sjálfan." Þá héldu þeir, að
hún væri vitskert og lugu að
henni: „Herra vor er ekki í Sei-
kjó þessa dagana,“ sögðu þeir,
>.og vér vitum ekki, hvenær hann
kemur heim.“
En gamla konan kom aftur og
aftur, dag eftir dag, viku eftir
viku. Alltaf var einhverju skrökv-
að að henni: „Hann er veikur í
hag“, eða: „í dag á hann fjarska-
iega annríkt," eða: „Það er gesta-
boð hjá honum í dag, svo að hann
getur ekki sinnt þér.“ Engu að síð-
ur hélt hún uppteknum hætti og
kom ávallt á sömu stundu á degi
hverjum, og alltaf hafði hún með-
ferðis böggul, vafinn í ósjálegar
ornbúðir. Að lokum fannst þjónun-
um réttast að segja herra sínum
írá þessum heimsóknum. Þeir
sögðu því við hann: „Það er gömul
kona, sem vér höldum að sé betlari,
við hallarhlið herra vors. Hún hef-
ir komið að minnsta kosti fimmtíu
sinnum og óskað þess að fá að tala
við herra vorn og harðneitað að
bera upp erindi sitt við oss. Vér
höfum reynt að telja hana af
bessu, því að oss virðist hún vera
brjáluð, en hún kemur alltaf aft-
Ur- Vér ákváðum þess vegna að
Segja herra vorum frá þessu, svo
að hann geti fyrirskipað oss, hvað
gera skal eftirleiðis."
Herra þeirra svaraði reiðilega:
„Hvers vegna sagði enginn mér frá
bessu fyrr.“ Svo fór hann sjálfur
’ft að hliðinu og talaði mjög vin-
gjarnlega við konuna, því að hon-
um var minnisstætt, hve fátækur
hann sjálfur hafði verið, og spurði
hvort hún vildi þiggja ölmusu.
En hún kvaðst hvorki þurfa
peninga né mat og baðst þess eins,
að hann málaði fyrir sig mynd.
Hann furðaði á bón hennar og
bauð henni inn í hús sitt. í and-
dyrinu kraup hún niður og tók að
leysa hnútana af bögglinum, sem
hún hafði meðferðis. Er hún hafði
rakið umbúðirnar utan af honum,
kom í ljós íburðarmikill og forn
kvenbúningur úr ísaumuðu silki,
bryddur gullleggingum, en snjáð-
ur og upplitaður af elli og sliti —
bersýnilega slitur af forkunnar
fögrum dansmeyjarbúningi frá
löngu liðnum árum.
Þegar málarinn sá gömlu kon-
una rekja sundur klæðin og reyna
að slétta fellingarnar með skjálf-
andi fingrum,vaknaði gömul endur.
minning í huga hans. Hann mundi
atvikin óljóst í fyrstu, en brátt
svifu þau honum greinilega fyrir
hugskotssjónum. Hann sá aftur í
huga sér afskekkt heiðarbýli, þar
sem hann naut þeirrar gestrisni,
sem hann myndi aldrei geta laun-
að til fullnustu, lítið herbergi,
þar sem hann hvíldist, flugna-
hengi úr pappír, ljós, sem logaði
á altari Búddha, og ókunna, yndis-
fagra mey, sem dansaði í næturr
kyrrðinni. Gömlu konunni til mik-
illar undrunar hneigði hann sig
djúpt fyrir henni, hann, sem var
tignaður af auðmönnum og höfð-
ingjum. „Fyrirgefðu mér þá ó-
svinnu að hafa gleymt þér eitt
andartak. En það eru liðin fjöru-
tíu ár síðan við sáumst. Nú þekki
ég þig aftur. Ég gisti eitt sinn í
húsi þínu, og þú lézt mér í té eina
rúmið, sem þú áttir. Ég sá þig