Dvöl - 01.01.1941, Side 68

62
DVÖL
/
Ur gömlnm kvæðasyrpain
V. Sigurður Péturssou
26. apríl 1759 — 6. apríl 1827
Tekið heíir sauian Sveinn í Dal
Sigurðui- Pétursson er fæddur 26. aprll
1759 á Ketilsstöðum á Völlum. Var Pétur
faðir hans sýslumaður í Múlasýslum, og
svo var og Þorsteinn Sigurðsson, faðir
hans. Móðir Sigurðar var Þórunn Guð-
mundsdóttir, og var hún í þriðja lið af-
komandi séra Stefáns skálds Ólafssonar í
Vallanesi.
Snemma fór Sigurður að sjá sig um i
veröldinni. Þegar hann var níu ára að
aldri, fór faðir hans með hann til Kaup-
mannahafnar til lækninga. Fimmtán ára
að aldri fór hann utan í annað sinn,
þá til náms í Hróarskelduskóla. Eftir
fimm ára nám þar lauk hann prófi með
1. einkunn. Þá hófst háskólanámið með
laga- og málalestri, og lauk hann prófi í
hvorutveggja með bezta vitnisburði níu
árum síðar. Þó var hann ekki allan þann
tíma við nám, því að hann var barna-
kennari um nokkurt skeið hjá dönskum
herramanni, Castenskjöld að nafni. Árið
1789, næsta ár eftir að hann lauk prófi,
fékk Sigurður Kjósarsýslu. Var hann
fyrsta árið til heimilis í Brautarholti á
Kjalarnesi hjá fyrirrennara sínum í emb-
ættinu, Vigfúsi Thorarensen, og þar urðu
fyrstu kynni hans af Bjarna skáldi, sem
þá er þriggja ára sveinn. En síðar áttu
þeir eftir að hafa ýmis konar mök, svo
sem að sitja saman í landsyfirrétti, þar
sem Sigurður var oft meðdómandi á efri
árum sínum. Á næsta ári fluttist Sigurður
til Reykjavíkur og var þar nokkur ár. Svo
fluttist hann að Nesi við Seltjörn, og var
þar hjá Jóni Sveinssyni landlækni frá
1795 til 1803. Sigurður bað um lausn frá
embætti sökum veikinda árið 1801 og
fékk lausn tveim árum síðar. Þá fluttist
hann að Lambastöðum, til Geirs biskups
Vídalín, er var einkavinur hans, og síðar
með honum til Reykjavíkur. Var hann
eftir það hjá honum og síðan ekkju hans
til æfiloka. Sigurður dó 6. apríl 1827, tæp-
lega 68 ára að aldri. Hann giftist aldrei
og átti engan niðja.
Sigurður mun hafa verið heilsulítill
lengst æfi sinnar. Þegar hann sótti um
lausn frá embætti, rösklega fertugur mað-
ur, er orsök þess hið illa fótarmein, sem
talið ér að hann hafi fengið á námsárum
sínum í Kaupmannahöfn. Telur hann í
lausnarbeiðni sinni, að það baki sér full-
komna lífshættu, ef hann þurfi að
reyna á sig í ferðalögum. Hafði það ágerzt
á árum hans í Nesi, og er sagt, að eftir
það hafi til æfiloka verið opið sár á
fætinum.
Ekki myndi neinum Reykvíkingi um
aldamótin 1800 hafa komið til hugar að
yrkja svo sem Þorbergur gerir, rúmri öld
síðar:
„Seltjarnarnesið er lítið og lágt.
Lifa þar fáir og hugsa smátt."
Þá var lyfjabúð Reykjavikur í Nesi, og
þar sat landlæknirinn. Þá sátu skáldin,
Sigurður sýslumaður og Benedikt Gröndal
yfirdómari, báðir í Nesi. Á næsta bæ var
biskupinn, Geir Vídalín, sem var lipurt
ljóðskáld og leikritahöfundur. Verður því
ekki annað sagt, en að hin veraldlega,
trúarlega og andlega forsjá Reykvíkinga
væri allmjög komin undir Seltirningum
í þá daga. Enda voru þeir Sigurður og