Dvöl - 01.01.1941, Side 73

dvöl
67
„Amor66 og* .,Jehova4í
Ettir Mariin Andersen-Jiexö
Sigurdur Helgason þýddi
ÞaÖ voru fimm eða sex uxar á
ýmsum aldri í hjörö minni. Ég var
stoltur af þeim, því að enginn
hinna smaladrengjanna hafði yfir
uxum að ráða. Og þeir voru vara-
sjóður húsbóndans. Þegar þeir
voru orðnir feitir og höfðu náð
sæmilegum þunga, voru þeir send-
ir burtu með gufubátnum eða
seldir i skip, sem komu inn á
höfnina til þess að kaupa sér mat-
væli. Og þessi æfintýralegu ör-
lög, sem biðu þeirra, gerði þá dá-
htið sérstæða í sinni röð.
Að útliti voru þeir líka allt öðru
vísi en hinir gripirnir, og mikið
stærri en kýrnar — hinir stærstu
heirra slöguðu hátt upp í nautið,
sem alltaf stóð bundið heima á
hásnum. En í vexti voru þeir mjög
ölíkir honum. Bolinn var þungur
°8 lágreistur, en uxarnir háfættir;
það var eins og þeirra fyrirferðar-
^ikla skrokki hefði verið lyft upp
á stoðir.
Uxarnir báru nöfn eins og kýrn-
ar. Sá stærsti þeirra hét Amor.
Hann var ferlíki mikið. Þegar
skepnurnar voru á beit, gnæfði
Amor upp úr hópnum, og ósjálf-
rátt varð hann forystudýrið, sem
öll hin dýrin skipuðu sér um.
Ekki veit ég, hvernig hann hef-
ir fengið þetta glannalega nafn
sitt. Ég setti það ekki í samband
við neitt sérstakt og veit ekki til,
að aðrir á bænum gerðu það held-
ur. Ekki var hann áleitinn að
neinu leyti. Það var að sjá, að
hann lifði til þess eins að jórtra;
aldrei komst hann úr jafnvægi. —
Ef ég varð að berja hann fyrir
hitt eða þetta, þá lokaði hann
aðeins augunum.
Hann var albróðir bolans heima.
En ólíkari skepnur er erfitt að'
hugsa sér. Bolinn var hættulegur
öllum, nema mér. í mínum augum
var málið þannig vaxið, að allir
voru hræddir við hann, nema ég.
Þó að Hans Olsen væri búinn að
vera lengi fjósamaður, þá þorði
hann ekki að leysa nautið, þegar
smábændurnir úr bænum voru að
koma um matmálstímann með
kýr, sem þurftu bola. Kýrin var
bundin við hring í múrnum, og
enginn, hvorki maður né skepna,
mátti vera í fjóshlaðinu. Inni stóö
bolinn drynjandi, stiklandi og
snörlandi. Hann var eins og hlað-
in fallbyssa,ogþað þurfti lag tilþess
að leysa hann, án þess að verða
kastað óþyrmilega til hliðar eða
troðinn undir. Ég hélt mig þeim
megin við hann, sem frá fjósdyr-