Dvöl - 01.01.1941, Qupperneq 74

68
D VÖL
unum vissi, og greip tækifærið til
að losa um keðjuna, þegar örlítið
hlé varð milli æðiskastanna. í
sama bili og járnkeðjan féll til
jarðar fór ferlíkið eins og sprengi-
kúla fram endilangan flórinn og
stökk yfir neðri hurðina fyrir
fjósdyrunum. — Þessa hindrun
varð hann að yfirstíga, því að ég
var eins konar stjórnandi í hring-
leikahúsi! Hæ, hrópaði ég um leið
og hann ruddist yfir þessa hindr-
un og hentist úr fjósmyrkrinu,
út í sólskinið. — Hæ! Jehóva fór
gegnum glóandi tunnugjörð! Og
þarna stóð hann eitt augnablik
við hauginn, lyfti hausnum upp,
dró að sér loft og lykt og fýldi
grön; fór svo á harða stökki upp
eftir auðu hlaðinu til kýrinnar.
Tarfurinn — hann hét Per —
Jehóva þorði ég ekki að nefna
hann, nema í huganum — hafði
valið sér mig að yfirdrottnara af
einhverjum óskilj anlegum ástæð-
um. Ég gat farið með hann eins og
ég vildi. Hann sleikti kúna og lét
vel að henni; að öðru leyti var
honum uppsigað við allt og alla.
Ef eitthvað lauslegt var á hlaðinu,
vagnar eða verkfæri, reyndi hann
að velta því um. Ef dúfa flaug
þangað niður, renndi hann sér að
henni með hausinn undir sér. Hér
var ekki staður fyrir neinn, nema
hann sjálfan, kúna og mig.
En svo var birtan. Það kom fyr-
ir, þegar sólskin var, að birtan
ruglaði hann. Þá gleymdi hann
kúnni og hljóp af stað og skók
reistan hausinn og lét eins og hann
hefði himinninn á hornunum.
Þá var enginn leikur að koma
honum inn aftur. Hann öskraði og
setti undir sig hausinn, alveg við
tærnar á mér. Ég sparkaði með
tréskónum í granirnar á honum
og rúddi úr mér skömmunum, en
hann svaraði með því að blása svo
rösklega úr nös, að sandur og
ryk þyrlaðist til, og róta upp mold-
inni. Drynjandi hörfaði hann aft-
ur á bak í áttina að fjósdyrunum.
Ég rak hann þannig fet fyrir fet,
notaði tréskóinn og jós yfir hann
skömmunum, þangað til hann
sneri sér við og snautaði inn á
básinn sinn.
Einu sinni um hádegið, þegar ég
leysti hann, stökk hann út yfir
neðri hurðina og sogaði að sér
loftið eins og venjulega, en fór
ekki til kýrinnar. Hann þaut af
stað upp i hlaðvarpann, en þar
var húsbóndinn að dunda við eitt-
hvað. Hann var gramur við mig,
af því að ég var sá eini, sem réði
við tarfinn, og nú ætlaði hann aö
sýna, að hann væri hér húsbóndi
og herra. Þá drundi illilega i
tarfinum, og húsbóndinn byrjaði
að kikna í hnjáliðunum. Áður en
varði henti hann hrífunni, sem
hann var með, og flýði inn í korn-
hlöðuna, og það var með naum-
indum, að hann gat lokað neðri
hurðarhelmingnum á eftir sér. En
tarfurinn henti sér yfir og þaut
inn. Sem betur fór hafði verið ekið
inn höfrum þessa daga og var mjó