Dvöl - 01.01.1941, Qupperneq 76

70
DVÖL
og niður og skók sig með alls konar
tilburðum, sem voru virðingu hans
alls ekki samboðnir. Andrea, vinnu-
kona, grét af örvinglun yfir honum,
þegar hún kom út í fjósið til þess
að mjólka, því að allt var komið í
uppnám af látunum.
„Ef húsbóndinn kæmi nú“, and-
varpaði hún. „Hvernig gaztu fengið
af þér að gera þetta?“
En það var engin hætta á því, að
húsbóndinn sýndi sig í f jósinu, þeg-
ar eitthvað gekk á fyrir Jehóva.
Ef það hringlaði hjá mér í fötu,
fór bolinn að sýna tilburði sína,
sleikti út um og sveigði hrygginn í
bljúgri bæn. Hann gleymdi alveg
virðingu sinni vegna löngunarinn-
ar í eitt staup enn.
Amor var sá eini, sem ekki tók
þátt í gleðskapnum. Hann kvittaði
fyrir púnsflöskuna með því að
leggjast fyrir og sofna. Ég ætlaði
varla að koma honum út í hagann
þetta kvöld.
Nei, það gekk ekki mikið á fyrir
Amor uxanum; þó var það hann,
sem hafði forystuna í nautahópn-
um.
Þegar heitt var í veðri og
broddflugan kom á kreik, urðu
kálfarnir undir eins órólegir, jafn-
vel þó að hún gerði þeim ekkert
mein. Þeir sperrtu halana upp í
loftið og hlupu fram og aftur, en
kýrnar létu sem ekkert væri með-
an Amor var rólegur. En færi
hann að sýna þess merki, að
hætta væri á ferðum, þá var
enginn leikur að ráða við hópinn.
Þá snerist hver gripurinn um ann-
an, og ég varð að taka til fótanna
og reka skepnurnar saman í hnapp.
Hræðsla þeirra rénaði við að standa
þétt saman. En slyppi einhver
þeirra úr hópnum, þutu þær allar,
sín í hverja áttina.
Amor stjórnaði hjörðinni ávallt
á daginn. Á vissum tíma, bæði ár-
degis og síðdegis, lagðist hann nið-
ur og fór að jórtra, og að fám mín-
útum liðnum var allur hópurinn
lagstur.
Þá fékk ég hvíldarstund. Ef veðr-
ið var gott, skorðaði ég mig milli
hornanna á Amor, borðaði nesti
mitt og söng og dinglaði fótunum
við granirnar á honum. Væri
kalt eða rigning, lagðist ég upp við
bringuna á honum og yljaði mér
við hans breiða búk. — Það var lik-
ast því sem vél væri í gangi innan í
honum, stór, dunandi vél, með alls
konar aukahljóðum. Þegar ég lagði
við hlustirnar, heyrði ég hina
breytilegu starfsemi vélarinnar,
heyrði blóðið streyma, jórturtugg-
una koma upp, líffærin starfa.
Jehóva vann fyrir peningum. í
hvert sinn, sem ég leysti hann út
til belju, komu inn 50 aurar. En
Hans gamli Olsen hirti þá, þó að
hann þyrði ekki að koma nálægt
tarfinum, þegar hann var laus.
Þetta fannst mér mikil rangsleitni,
og ég reyndi nokkrum sinnum, þeg-
ar hann var ekki við, að halda
aurunum sjálfur. En bærinn var
ekki stærri en það, að í hvert sinn,
sem fimmtíu aurarnir komu ekki