Dvöl - 01.01.1941, Síða 82

76
D VÖL
bændurnir berjast við óblíða og andstæða
náttúru. Þeir flýja örfoka jarðir eða falla
í valinn fyrir hamförum náttúrunnar.
Síðast stendur Brandur á Bjargi einn
eftir. Eins konar Bjartur í Sumarhúsum
og þó á flestan hátt náttúrlegri og kunn-
uglegri þeimi, sem eitthvað þekkja íslenzkt
sveitafólk. Bókin er rituð af mikilli samúð
og miklum skilningi á högum og lífi bænda
á þessu tímabili, og þó að hún verði tæp-
ast talin stórbrotin að efni eða atvikum,
og þótt ekki gerist þar atburðir, sem valda
stefnubreytingum i lífi þjóðarinnar, þá er
hún engu að síður merkileg og það kann-
ske einmitt í sinni fábreyttu og stundum
fáorðu lýsingum á íslenzku fólki. Ristir
sá frásagnarháttur oft dýpra en mælgi og
margfaldar lýsingar, ef öfgalaus skilning-
ur á efninu fylgir máli.
Winston Churchill eftir Lewis
Broad.
Plestir munu kannast við Churchill,
manninn, sem enska þjóðin byggir nú á
allar sínar vonir og traust. Þessi bók gefur
glögga skyndimynd af lífi hans og bar-
áttuferli, en þar hefir oft blásið kalt og
hart fyrr en nú, enda hefir það ekki verið
siður þessa manns að draga sig í hlé í
hættum og erfiðleikum. Ýmsir telja, að
sigur bandamanna í fyrri heimsstyrjöld-
inni hafi verið Churchill meira að þakka
en nokkrum öðrum manni, en hann var
þá um skeið flotamálaráðherra og síðar
hergagnamálaráðherra, og stóð þá um
hann styrr mikill og framkvæmdir hans.
Nú virðast allir stjórnmálamenn og allir
flokkar í Bretlandi vera á eitt sáttir um
það, að réttur maður sitji við stýri, og
vafalaust er það, að öðruvísi væri nú um
að litast í Bretlandi, ef hann hefði tekið
fyrr við stjóm.
Bókin er fróðleg og skemmtileg aflestrar
og vel þess verð að vera lesin.
STÖr við „Hver sagði“:
1. Ófeigur í Skörðum við Guðmund ríka.
2. Guðrún Ósvífursdóttir.
3. Njáll Þorgeirsson við Mörð Valgarðs-
son.
4. Ólöf ríka.
5. Hrólfur kraki.
6. Ásgrímur Elliðagrímsson við Skapta
Þóroddsson.
7. Þórdís dóttir Guðmundar ríka á
Möðruvöllum.
8. Rannveig móðir Gunnars á Hlíðarenda
við Sigmund hvíta Lambason.
9. Grettir í Drangey.
Stjörnur vorsins og
Eilifðar smáblóm
eftir þá Tómas Guðmundsson og Jóhann-
es úr Kötlum eru merkust þeirra nýrra
ljóðasafna, er út hafa komið á þessum
vetri. Kvæði Tómasar eru fáguð og felld
sem fyrr. Skiptast þar á gamankvæði með
skrítnum ljóðlínum, sem koma lesend-
anum oft á óvart, og hárómantísk æfin-
týrakvæði, draumkennd og skrautbúin eins
og eitthvað úr annari veröld.
Kvæði Jóhannesar úr Kötlum eru litil
og létt, enda mun hann sjálfur hafa sagt,
að þau væru eins konar hvíld frá erfiðari
viðfangsefnum. Jóhannesi tekst þó jafnan
að halda lifandi og þróttmiklum hljómum
í kvæðum sínum og svo er enn hér. Frá
skáldskaparlegu sjónarmiði gætir þó þess-
ara eiginleika bezt i ádeilukvæðum hans
í fyrri bókum, þótt menn kunni að deila
um þau efnislegu rök, sem þar eru fram
borin. En það er annað mál.
Bók Tómasar er gefin út af Víkings-
prent h.f., en bók Jóhannesar af Heims-
kringlu.
Dofri.
„Aldeilis", sagði hinn yfirheyrði við
dómarann. „Þér hafði á réttu að standa
og ég á röngu, eins og venjan er með
yður“. Dómarinn varð hugsi.