Dvöl - 01.04.1941, Qupperneq 5

D VÖL
83
krufið þær að innsta kjarna. Eða
þá, að ég gæti skilið gömul málverk,
sem ég hefi aldrei botnað í, og nú
mundi fegurð þeirra og innblástur
heilla mig. Ég finn ekki til sams
konar hryggöar og áður, þegar ég
hugsa um látna vini. Dauðinn hefir
misst sinn ógurlega svip. Hann er
hættur að valda sársauka, þótt
hann reiki á meðal vor.
Snjór, djúpur snjór um allar göt-
ur. Hún kom, hún Gretel vina mín,
og stakk upp á því, að við færum
ht að aka. Svo ókum við upp í sveit,
og hljómurinn frá sleðabjöllunum
barst út í hrímgráan geiminn.
Gretel hallaði sér upp að brjóstinu
á mér og horði meö ánægjusvip
fram á veginn. Við komum að veit-
higaskála, sem við þekktum frá
því í fyrrasumar. Það var hlýtt og
notalegt þar inni, og ofninn var
glóandi heitur. Annar vanginn
á Gretel var orðinn rauður
oins og skógarblað á hausti eftir
svolitla stund. Ég varð að færa
borðið og kyssa á föla vangann.
Svo ókum við heim í rökkrinu. Við
sátum þétt saman, og Gretel hélt
um hendurnar á mér. Þá sagði hún:
>,Nú hefi ég fundið þig aftur.“ Ó-
sjálfrátt hafði hún sagt einmitt
hað, sem þurfti til þess að gera mig
fullkomlega hamingjusaman. Það
er kannske líka loftið, svala, hress-
andi vetrarloftið, sem hefir lyft af
hiér einhverju fargi, því að í dag
er ég frjálsari og léttari í lund en
ég hefi verið í langan tíma.
Það var undarleg hugsun, sem
hvai’flaði að mér áðan, þegar ég lá
í legubekknum. Mér fannst ég vera
harður og miskunnarlaus. Líkur
þeim, sem stendur án tára og til-
finninga við gröf ástvinar síns. Líkt
þeim, sem hefir brynjað svo hjarta
sitt, að hann finnur ekki lengur
skelfingu dauðans.
Horfið, horfið, eins og ský fyrir
vindi. — Lifið, hamingjan og ástin
reka alla flónsku á flótta. Nú tek
ég aftur þátt í félagslífi fólksins.
Ég kann vel við að heyra rabbað og
rætt um allt og ekkert. Gretel er
yndisleg og góð, og fallegust er hún,
þegar hún stendur úti við gluggann
og sólin skín á gullna hárið hennar.
Það var næsta undarlegt, sem
gerðist í dag. Á þessum degi var
hún vön að senda mér blóm. Og
blómin komu eins og — eins og
ekkert hefði komið fyrir. Þau komu
með morgunpóstinum og voru
í aflöngum, hvítum kassa. Ég hafði
opnað kassann áður en ég áttaði
mig á því, hvað þetta var. Mér varð
hverft við. Þau lágu þafna, svo lítil
og nett, bundin saman með gylltu
bandi. Og hvíti, aflangi kassinn —
hann var eins og líkkista. — Það
voru fjólur. Ég tók þær upp, og þá
fór hrollur um mig. — En ég veit,
hvers vegna blómin komu í dag.
Þegar hún veiktist — eða kannske
það hafi verið, þegar hún fann
dauðann nálgast — hefir hún sent
venjulega pöntun til blómabúðar-
innar, svo að ég liéldi ekki, að hún
hefði gleymt mér. Ég er fullviss um,
að þannig hefir það verið. Mjög