Dvöl - 01.04.1941, Síða 66

144
DVÖL
stukku á land. Lan Ying varð star-
sýnt á þá. Aldrei hafði hún séð
svona feita menn. Þeir töluðu hátt.
Hvað voru þeir að segja?
„Já, við höfum mat, nógan mat
handa ykkur öllum! Við erum ein-
mitt að leita að fólki, sem hefir
flætt. Hve lengi hafið þið dvalizt
hér? Fjóra mánuði! Guð sé oss
næstur. Hérna, borðið þið nú þessi
soðnu hrísgrjón, sem við tókum
með okkur. Og hér er hveitimjöl,
en borðið þið nú ekki með of mik-
illi ákefð.“ .
Mennirnir hlupu ofan að bátn-
um og komu aftur að.vörmu spori
með hrísgrjón og brauð úr hveiti-
mjöli. Lan Ying rétti ósjálfrátt
fram hendina og dró andann ótt,
eins og hún hefði hitasótt. Hún
skildi það eitt, að mennirnir gáfu
henni mat. Hún mátti borða
nægju sína. Hún settist á jörðina
með brauðið milli handanna og
gleymdi öllu öðru en þessu ljúf-
fenga brauði, sem sefaði hinn sára
sult hennar.
Mennirnir horfðu þögulir á hið
hungraða fólk, sem reif í sig mat-
inn. Enginn mælti orð frá vörum.
Loks leit einn hinna þjökuðu
manna upp, er hann hafði satt sig,
og mælti:
„Sjáið þið, hvað brauðið það
tarna er hvítt? Svona hvítt hveiti
hefi ég aldrei séð.“
Öllum varð litið á brauðið. Það
var satt: brauðið var mjallahvítt.
Annar aðkomumaðurinn sagði:
„Hveitið, sem þetta brauð er
bakað úr, er ræktað í ókunnu,
fjarlægu landi. Fólkið þar frétti
um flóðin hérna og sendi okkur
þetta korn.“
Allra augu hvíldu á brauðinu.
Enginn hafði bragðað svona gott
brauð.
Skyndilega leit faðir Lan Ying
upp og mælti:
„Ég vildi gjarna eiga dálítið af
þessu hveiti og rækta það í akr-
inum mínum, þegar flóðin fjara.
Ég á ekkert sáðkorn.“
Og maðurinn sagði:
„Korn skaltu sannarlega fá.“
Hann sagði þetta blátt áfram,
eins og hann væri að tala við barn.
Hann vissi það ekki, hvað það
þýddi fyrir þessa menn — þessa
bændur, að fá þetta svar, að þeir
ættu aftur að fá sáðkorn.
En Lan Ying var bóndadóttir og
skildi það. Henni varð litið á föð-
ur sinn, svo að lítið bar á. Hann
sneri sér undan og brosti — en
augu hans voru full af tárum. Hún
fann, að tárin komu líka fram í
augun á henni. Hún stóð á fætur,
gekk til mannsins, sem hafði svar-
að föður hennar, og kom létt við
arm hans. Hann leit á hana og
spurði:
„Hvað viltu, barnið mitt?“
„Hvað heitir landið, sem sendi
okkur þetta góða brauð,“ hvíslaði
hún.
„Ameríka," svaraði hann.
Hún gekk hljóðlega burt og sett-
ist niður við vatnið. Þar sat hún
lengi með litla dýrmæta brauðið