Dvöl - 01.04.1941, Qupperneq 52

130
D VÖL
bátinn og allt, sem í honum var.
Síðar rak sléttbakinn, þann hinn
sama, við Björgvin í Noregi, og var
báturinn dreginn fram úr kjaftin-
um á honum. Lágu mennirnir þá
allir fram á hné sér, með hendurn-
ar á árahlummunum. Þeir komu
aftur heim til Færeyja, en Kili
gamla féll atburður þessi svo þungt,
að hann flutti búferlum af Trölla-
nesi og fékk sér staðfestu á Kjalar-
nesi í Kollafirði.
II. Miðtúnsbóndinn.
Bóndi einn, mjög fastheldinn á
eigur sínar, bjó í Miðtúni á Kirkju
í Fugley. Aldrei varð hann uppi-
skroppa með neitt. Skemmu átti
hann, fulla af korni. Enginn mátti
þangað sækja korn til heimilisnota,
nema hann sjálfur. Ekki fékk kona
hans þangað að koma, því að hon-
um þótti hún eyðslusöm um of.
Vetur einn lagðist bóndi veikur.
Sendi konan þá son þeirra, þann
yngsta, til þess að sækja einn korn-
láfa. Vatt svo fram, að bóndi lá
veikur allan veturinn. Er leið á
vorið, bað hann konu sína að fara
í skemmuna og vita, hversu mikið
væri gengið á kornið. Ofarlega í
skemmuveggnum var steinn, er
skagaði dálítið fram úr hleðslunni.
Við stein þenna miðaði bóndi það,
hversu mikið eyddist af korninu.
Þótti honum nóg um bruðlið, þegar
eytt var niður fyrir steininn. Konan
fór eins og hann bajð og sá þá, að
kornið var mjög til þurrðar gengið.
Var komið langt niður fyrir stein-
inn. Bóndi spurði hana um korn-
birgðirnar, en konan þorði ekki að
segja hið sanna. „Ennþá eigum við
allmikið af korni,“ segir hún. „Er
komið niður að steininum?" spyr
hann. „Nei, ekki er það,“ svarar
hún. Nú verður bóndi glaður.
Að nokkrum tíma liðnum batnar
heilsufar hans. Fer hann þá að
klæðast. Undir eins og hann er fær
til, rambar hann upp í skemmu til
að huga að korninu. Þegar þangaö
kemur, sér hann, að það er nær
þrotið; ekki meira eftir heldur en
í einn kláf. Hann æðir nú heim,
viti sínu fjær, og segir við konuna,
að annað hvort hafi hún logið að
sér, eða að korninu hafi verið stol-
ið, því að það sé ekki eftir nema í
einn kláf. Hún vill ekki við því
gangast, að hún hafi logið til um
þetta: „Korninu hefir verið stolið,“
segir hún. Hann kveðst skuli hafa
upp á þjófnum og merkja hann dá-
lítið. „Ekki skal ég eira honum, fyrr
en hann lendir á Sunnbæjarstein-
inum,“ segir hann.
Um vorið bjó hann svo ferð sína
til Hafnar og á þar tal við galdra-
karl einn úr Suðurey og biður hann
að liðsinna sér. Þegar norður kom
aftur, var hann hinn roggnasti og
segir, að hann muni nú bráðla sjá,
hver korninu stal frá sér.
En nú bregður svo við, að heilsu-
fari sonarins fer að hraka og
versnar sífellt; hendur og fætur
kreppast og líkaminn allur. Iðraði
bónda þess nú sárlega, er hann
hafði gert. Ráða var leitað, en
i